Ετυμηγορία της χρονιάς: Αθώοι ή ένοχοι;

Τα Μ.Μ.Ε κάνουν τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Οι περισσότεροι μιλούν για χαμένη χρονιά, χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα λόγω βεβαρημένης πνευματικής οκνηρίας να βρουν κάτι θετικό σε αυτήν. Εγώ διάλεξα τρεις ειδήσεις που δεν ξεχώρισαν στα αφιερώματα του 2009 αλλά οφείλουμε να τις κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Είδηση πρώτη: «Στρατιώτες που υπηρέτησαν το πρώτο διάστημα της χούντας του Πινοσέτ ζητούν αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν, καθώς υποχρεώθηκαν να προβούν σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Τα περισσότερα μέλη της ένωσής τους, θέλουν να εξιλεωθούν για τα εγκλήματα που διέπραξαν ακολουθώντας «άνωθεν εντολές». Προτίθενται, μάλιστα, να βοηθήσουν να εντοπιστούν τα σημεία που είναι θαμμένοι πολλοί αγνοούμενοι».

Μόνο χλεύη και ειρωνικά σχόλια θα είχαμε στην Ελλάδα για κάτι τέτοιο. Με την ευκολία που καταδικάζουμε τους ανθρώπους και ανεβοκατεβάζουμε μαλάκα και ηλίθιο ο ένας τον άλλον, φαίνεται φυσιολογικό ότι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται να κάνουμε στο άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης είναι να σχολιάσουμε δηκτικά την κίνηση των στρατιωτών. Εξάλλου μια παρόμοια υπόθεση παλαιότερα, με ένα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, είχε χρησιμοποιηθεί προεκλογικά από γνωστό δημοσιογράφο για να σοκάρει τους ψηφοφόρους.

Λίγο πριν υποπέσω στο ίδιο σφάλμα, θυμήθηκα το πείραμα του Μίλγκραμ, ένα από τα πιο κλασικά πειράματα στην ιστορία της επιστήμης της Ψυχολογίας. Τι αποδείκνυε; Ότι οι περισσότεροι από εμάς είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε (ακόμα και κάτι που θέτει σε κίνδυνο συνανθρώπους μας, κάτι που θα θεωρούσαμε ανήθικο υπό άλλες συνθήκες) όταν μας το ζητά μια εξουσία/αυθεντία. Ακόμα και όταν διαφωνεί κανείς με τις σκληρές εντολές, η διαφωνία δύσκολα εκφράζεται και ακόμα πιο δύσκολα μετατρέπεται σε έμπρακτη αντίθεση. Πολλά άτομα κατέληξαν από υγιείς φοιτητές να γίνουν παθολογικοί κρατούμενοι. Ή άλλοι φυσιολογικοί, συνηθισμένοι φοιτητές έγιναν κακοί, βίαιοι ή σαδιστές φύλακες. Ο Φίλιπ Ζιμπάρντο, στο πείραμα του Στάνφορντ λίγα χρόνια αργότερα, με την τυχαία ανάθεση των ρόλων των κρατουμένων και των φυλάκων σε δύο δωδεκαμελείς ομάδες συμμετεχόντων στο πείραμα, απέδειξε ότι η θεσμική δύναμη αλλάζει δραματικά τη συμπεριφορά των ατόμων. Ο άνθρωπος τείνει να υπακούει τυφλά στις επιταγές της εξουσίας.

Δεύτερη είδηση. Έγραφε ο Ρούσος Βρανάς τον Αύγουστο που μας πέρασε:«Στο πρόσωπο του φοιτητή της Θεολογίας Γουόλ Στάντον, οι δικαστές της Πολιτείας της Αριζόνας ανακάλυψαν μια απειλή για την αμερικανική ασφάλεια. Και τον καταδίκασαν. Ποιο ήταν το έγκλημά του; Ο φοιτητής άφηνε μπουκάλια με πόσιμο νερό στην έρημο της Αριζόνας, στα σύνορα με το Μεξικό, ένα πέρασμα για τους Μεξικανούς παράνομους μετανάστες που ονειρεύονται τον αμερικανικό παράδεισο. Ο νεαρός Αμερικανός είναι μέλος της οργάνωσης «Όχι άλλοι θάνατοι», που δημιουργήθηκε για να αποτρέψει τους συχνούς θανάτους Μεξικανών από αφυδάτωση ή ηλίαση, όταν αποτολμούν να διασχίσουν την έρημο για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Ο Στάντον κατέθεσε πως το κίνητρο για την πράξη του ήταν να σώσει ζωές. Όμως, όπως μετέδωσε το τηλεοπτικό δίκτυο CΝΝ, οι δικαστές είδαν τα πράγματα αλλιώς: «Παρατηρώντας ότι σε μερικά μπουκάλια ο Στάντον είχε γράψει στα ισπανικά τη φράση “Καλή τύχη”, αποφάνθηκαν ότι ο κατηγορούμενος είχε τη σαφή πρόθεση να βοηθήσει αλλοδαπούς να εισέλθουν παράνομα στη χώρα». Αυτό είναι αλήθεια. Ο φοιτητής ήθελε να αποτρέψει τον θάνατό τους. Όμως το δικαστικό επιχείρημα, πως όποιος δεν επιθυμεί τον θάνατο των παράνομων μεταναστών παρανομεί, σίγουρα εισάγει μια νέα νομική έννοια στην επιστήμη του Δικαίου. Κάπως έτσι, το καναδικό περιοδικό «Χάρπερς» αποφάσισε να θέσει ένα ερώτημα, σαν κι αυτά που θέτουν συνήθως οι καθηγητές της Νομικής στους φοιτητές τους: «Ας πάρουμε από τη μια μεριά τον Στάντον και τους όμοιούς του, που αφήνουν νερό για να αποτρέψουν τον θάνατο όσων διασχίζουν παράνομα τα σύνορα. Κι από την άλλη τους δικαστές, που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το απαγορεύσουν, με πλήρη επίγνωση πως αυτό μπορεί να σημαίνει τον θάνατο των μεταναστών από αφυδάτωση ή ηλίαση. Τίνος η πράξη είναι πιο εγκληματική;».

Νόμος λοιπόν ή δικαιοσύνη; Ο κήρυκας εναντίον της δουλείας, Θίοντορ Πάρκερ, μετά την ψήφιση του νόμου για τους φυγάδες σκλάβους το 1850 στη Νέα Αγγλία, αναφέρθηκε δημοσίως στη στάση που θα κρατούσε αν ήταν ένορκος στη δίκη ενός άντρα, ο οποίος είχε βοηθήσει έναν σκλάβο από τη Ν. Καρολίνα να αποδράσει, του είχε δώσει καταφύγιο και τον είχε κρύψει στη Μασαχουσέτη. Είπε:«Αν ο ανθρωπισμός μου έχει ισοπεδωθεί από τον όρκο μου, τότε θα κάνω τη δουλειά μου σωστά και θα κρίνω ένοχο τον άνδρα. Αν όμως έχω μέσα μου ανθρωπισμό θα αποφασίσω με βάση το φυσικό μου καθήκον να αγαπάω έναν άνθρωπο και να μην τον μισώ, να είμαι δίκαιος απέναντί του και όχι άδικος, να του αναγνωρίσω τα φυσικά του δικαιώματα που δεν έχει εκχωρήσει σε κανέναν. Θα αποφάσιζα αθώος».

Τρίτη είδηση: 35 χρόνια αθώος. Η υπόθεση ενός 54χρονου άνδρα ήρθε πριν λίγες μέρες στο προσκήνιο. Ο Τζέιμς Μπέιν πέρασε τα δύο τρίτα της έως τώρα ζωής του στη φυλακή, για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει. Απελευθερώθηκε την περασμένη εβδομάδα αφού διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν αυτός που διέπραξε τον βιασμό του 9χρονου αγοριού, για τον οποίο φυλακίστηκε το 1974. Ο Μπέιν ήταν 19 χρονών και δεν είχε ποινικό μητρώο όταν καταδικάστηκε. Οι ένορκοι τον έκριναν ένοχο επειδή το αγόρι τον «αναγνώρισε». Από τους 246 κατάδικους που έχουν αθωωθεί στις ΗΠΑ έπειτα από τεστ DΝΑ και τη βοήθεια της Ιnnocence Ρroject, μιας οργάνωσης που ασχολείται με φυλακισμένους που υποστηρίζουν την αθωότητά τους, ο Μπέιν είναι αυτός που έμεινε περισσότερο στη φυλακή.

Τι είπε αυτός ο άνθρωπος βγαίνοντας από τη φυλακή; «Δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τότε να κάνουν μια δουλειά. Είναι απλώς λυπηρό το αποτέλεσμα...». Υπάρχουν άραγε αθώοι στα κελιά των μελλοθάνατων;

Η αθωότητα και η ενοχή είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Οι παραπάνω υποθέσεις αμφισβητούν την ικανότητα των ανθρώπων να αποδίδουν δικαιοσύνη. Καθιστούν ξανά επίκαιρη την ξεχασμένη αρχή της επιείκειας, που πρέπει να κάνουμε οδηγό για τις ίδιες τις ζωές μας. Είναι απολύτως απαραίτητο για την πρόοδο και την πορεία της ανθρωπότητας, να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ελλείψεις και την απέραντη υποκρισία που κρύβουν τα λόγια μας. Αν είμαστε όλοι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, λίγο πριν την αντίστροφη μέτρηση για το 2010, ας πράξουμε προνοητικά, βρίσκοντας προκαταβολικά ένα άλλοθι.

Μέχρι τέλους.

Όσο ζω μου φαίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο να αντέξω να καταγράψω μέχρι τέλους όλα όσα υπαγορεύει το γεγονός της ύπαρξης μου. Διότι μπορεί η μικρή εκείνη, η δυσδιάκριτη ίσως λέξη, μέσω της οποίας όλα όσα με κόπο μάθαμε και δεν κατανοήσαμε, μεταστρέφονται εντέλει προς ένα εξαίσιο νόημα, να μην περιλαμβάνεται παρά στην τελευταία πρόταση. Ράινερ Μαρία Ρίλκε.

Τολμώ να οπλίζω.

Οι ουτοπίες είναι πρόωρες αλήθειες-Λαμαρτίνος.

Είναι οξύμωρο αλλά καθόλου τυχαίο. Οι κάμερες μας τιμούν όλους με την παρακολούθηση που μας αξίζει. Ειδικά στο Λονδίνο, η κατάσταση είναι πολύ τηλεοπτική. Οι ζωές μας όλο και περισσότερο κινούνται μεταξύ του Πανοπτικού του Μπένθαμ, του Truman show και της σπηλιάς του Πλάτωνα.

Οι κάμερες όμως ως δια μαγείας, λες και τις άγγιξε ο Uri, σβήνουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Η τεχνολογία και το Twitter έφτασαν μέχρι το Ιράν για να καλύψουν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Είδαμε όλοι την Νεντά ξανά και ξανά να ξεψυχάει μπροστά μας. Την ονομάσαμε άγγελο, ανάψαμε ένα κεράκι στη μνήμη της, συγκλονιστήκαμε. Είμαστε ευαίσθητοι εμείς οι δυτικοί ώρες ώρες. Αντιθέτως, στους πολέμους «για τη δημοκρατία», οι νεκροί υπάρχουν μονάχα στα χαρτιά. Διαβάζεις για ένα θάνατο στις εφημερίδες που δεν μπορεί πια να σε ταράξει. Έχει χάσει την δύναμη του. Είναι κάτι συνηθισμένο. Έγινε τόσο ανθρώπινο το να σκοτώνεις όσο είναι και το να πεθαίνεις. Το αποτέλεσμα άλλωστε είναι το ίδιο.

Οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, σαν υπερπροστατευτικές μανάδες, λατρεύουν να ψάχνουν τα πράγματά μας όταν λείπουμε από το σπίτι, μπας και ανακαλύψουν τι κρύβουμε στα συρτάρια μας. Με τις αστείες επιθέσεις τις τελευταίες μέρες εναντίον του Πάπα και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η ιταλική κυβέρνηση, θορυβημένη και ματωμένη, σκέφτεται να λάβει ασφυκτικά μέτρα αστυνόμευσης στις δημόσιες συγκεντρώσεις και να επιτρέψει τη λογοκρισία στο Διαδίκτυο. Σκέφτηκε δηλαδή να αστυνομεύσει καλύτερα όχι τον Σίλβιο, αλλά τους υπηκόους του. Στις Η.Π.Α, μερικές ρυθμίσεις του περίφημου Patriot Act εκπνέουν στις 31 Δεκεμβρίου αλλά ο πρόεδρος θα παρατείνει όπως όλα δείχνουν την ισχύ τους. Βοηθάει και ο Νιγηριανός τρομοκράτης(;). Θα έπρεπε να παρηγορεί τους κυβερνήτες το γεγονός ότι τουλάχιστον στην εποχή μας οι ψυχικά διαταραγμένοι είναι ακίνδυνοι. Την δεκαετία του ’60, πολύ αποτελεσματικότεροι, ξεκλήριζαν πολύ και καλό κόσμο στην Αμερική.

Περπατώντας συχνά στην Βασιλίσσης Όλγας έχω πέσει αρκετές φορές πάνω σε έναν τυφλό. Με το μπαστούνι του, προσπαθώντας να προσανατολιστεί, αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες του εγχειρήματός του καλύτερα από εμάς. Φαινομενικά το δικό του πρόβλημα δε μας αφορά. Παρακολουθώντας αμούστακα παιδιά να γυρνούν πίσω στις Η.Π.Α έχοντας χάσει πόδια και χέρια, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο τυφλός; Ποιος από τους δύο βλέπει καλύτερα; Ποιος είναι η τραγική μορφή; Μήπως πρέπει να χάσουμε την όραση μας για να προσανατολιστούμε; «Βλέπω πολλούς στρατιώτες. Μακάρι να ‘βλεπα πολλούς πολεμιστές» έγραφε και ο Νίτσε στον Ζαρατούστρα.

Ο Damien Cave των «New York Times» διηγείται την ιστορία της Βιβιέν Πακέτ, βετεράνου του πολέμου στο Ιράκ, η οποία είδε μπροστά στα μάτια της να σκοτώνονται κάποιοι φίλοι της από επίθεση με όλμους το 2004. Δίπλα στις αϋπνίες της, τα ξεσπάσματα οργής, τους εφιάλτες, την κατάθλιψη ο αρθρογράφος νιώθει την ανάγκη να τελειώσει ανάλαφρα το ρεπορτάζ. «Οι θυσίες των γυναικών παραγνωρίζονται και στα μπαρ όπου οι άγνωστοι τις αγνοούν και κερνούν ποτά άνδρες που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στο πεδίο της μάχης όπως και σε εκδηλώσεις καλωσορίσματος στην πατρίδα, όπου οι διοργανωτές καλούν τους συζύγους αντί για τις ίδιες». Μήπως αυτό της προκάλεσε τη διαταραχή και όχι τα διαμελισμένα πτώματα των φίλων της;

Παλιά τα ρεπορτάζ για το Βιετνάμ ήταν κάπως έτσι:«Ακριβώς έξω από το χωριό υπήρχε αυτός ο μεγάλος σωρός πτωμάτων. Ένα πραγματικά μικροσκοπικό παιδί πλησίασε το σωρό και έπιασε το χέρι ενός από τους νεκρούς. Ένας από τους στρατιώτες πίσω μου γονάτισε σε απόσταση τριάντα μέτρων από το παιδί, το σημάδεψε και το σκότωσε με μια μόνο σφαίρα». Αυτά έγραφε το Time για τη σφαγή του Μάι Λάι. Δεν είχε μπαρ τότε, δεν μας απασχολούσαν τα σφηνάκια και οι αποδέκτες τους. Πριν μισό χρόνο διάβαζα στο ίδιο περιοδικό ότι ένας πεζοναύτης που είχε γίνει εξώφυλλο το 2005, ο 26χρονος Γουίλιαμ Άλεν, πέθανε από υπερβολική δόση κάποιου φαρμάκου. Υπέφερε από μετατραυματική διαταραχή άγχους (posttraumatic stress disorder).

Από τα ρεπορτάζ απουσιάζουν πλέον και οι φωτογραφίες του πολέμου. Δεν υπάρχει φρίκη σε ένα τηλεελεγχόμενο πόλεμο εξηγεί η Σούζαν Ζόνταγκ στο βιβλίο της «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων». Δεν είναι πλέον γουστόζικο να δείχνεις τους νεκρούς σου. Τα Μίντια προστατεύουν τον πόλεμο των αρχηγών τους. «Ο κινηματογράφος, τα βιντεοπαιχνίδια, τα σίριαλ και τα Μίντια είναι οι μυθοπλαστικοί φορείς αυτής της επιχείρησης πολεμικής κινητοποίησης» γράφει ο Christian Salmon. «Στο Χόλιγουντ όλοι παριστάνουν τους δημοκρατικούς και τους υποστηρικτές του Ομπάμα, αλλά κανείς δεν είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ. Λες και οι Αμερικανοί δεν μπορούν να επεξεργαστούν τίποτα πέρα από την κινηματογραφική πραγματικότητα του κώλου της Τζέι Λο» δήλωσε πρόσφατα ο Ρούπερτ Έβερεττ που η ειλικρίνεια του να δηλώσει ομοφυλόφιλος του στέρησε μια λαμπρή καριέρα στο Χόλιγουντ.

Τα καθημερινά θέματα για τον πόλεμο προέρχονται από τις υπηρεσίες δημοσίων σχέσεων του στρατού. Αυτό ισχύει από την εποχή του Βιετνάμ. «Νόμιζα ότι εμείς ήμασταν οι καλοί» λέει ένας βετεράνος στον Μάικλ Μουρ. «Δεν απελευθερώσαμε αυτούς τους ανθρώπους, τους κάναμε να βουλιάξουν πιο πολύ μέσα στη φτώχεια. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ειρήνη ενώ το μόνο που έχουμε μάθει είναι να καταστρέφουμε» του γράφει αφοπλιστικά ένας άλλος. Πρώην διευθυντής της CIA είχε πει κάποτε ότι ο εχθρός που πρέπει να βομβαρδιστεί είναι οι offshore τράπεζες στις Νήσους Καϊμάν και ίσως αυτές των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων.

Στο στρατό τη μέρα που θα έπαιρνα όπλο είχα γενικά μια ανησυχία. Δεν χρειαζόμουν όπλο αλλά βύσμα, για μια ευνοϊκή μετάθεση. Τελικά τα πήγα καλά μαζί του κι αυτό γιατί το χρησιμοποίησα περισσότερο σαν γκλίτσα, για να στηρίζομαι στη σκοπιά. Τα παιδιά που στρατολογούνται από τον αμερικανικό στρατό δεν είχαν την τύχη της δικιάς μου πολυτελούς γκρίνιας. Χαμένα και φτωχά, αν δεν καταφέρουν να σπουδάσουν και να ξεφύγουν από τη φτώχεια, μπαίνουν με την κατάλληλη προπαγάνδα στον στρατό. Ήρωες δηλαδή και με καλά λεφτά. Θα ήταν ευγνώμονες αν πέθαιναν ακόμα και για λιγότερα.

Διάβασα πρόσφατα στο Έθνος: «Τους μυθολογικούς πολεμιστές ήρωες του Σοφοκλή που έδιναν μάχη με τους εσωτερικούς τους δαίμονες επιστρατεύει το αμερικανικό Πεντάγωνο για να θεραπεύσει το μετατραυματικό στρες και τις ψυχικές διαταραχές των στρατιωτών που υπηρετούν στα ανοιχτά μέτωπα του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Προκειμένου να εξερευνηθούν οι ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου, το υπουργείο Άμυνας έδωσε 3,7 εκατομμύρια δολάρια σε ανεξάρτητη θεατρική ομάδα, το «Τheater of War» (Θέατρο του Πολέμου), για να επισκεφθεί έως το καλοκαίρι τουλάχιστον 50 στρατιωτικές βάσεις και να αναπαραστήσει σε σκηνικές αναγνώσεις αποσπάσματα από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, Αίας και Φιλοκτήτης». Και όλα αυτά για να καταπολεμήσουν τη μοναξιά τους και την μνήμη τους. Η Ελευθεροτυπία γράφει: «Το Πεντάγωνο συμβουλεύει τους βετεράνους να αρχίσουν να σκέφτονται θετικά για να μην αυτοκτονούν και να ενταχθούν σε προγράμματα αισιοδοξίας , μια καινοτομία του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας». Λείπει μόνο η Amita Motion- Θετική ενέργεια...

Με ποια κριτήρια μοιράσαμε στον κόσμο τη φτώχεια και την αδικία; Αναρωτιέται η Λώρη Κέζα στο Βήμα: «Ερώτημα των αφελών. Θα άλλαζε το τοπίο αν τα 30 δισ. δολάρια που ετοιμάζονται να ξοδέψουν οι Αμερικανοί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις τα επένδυαν στην ίδρυση ενός κράτους; Το Αφγανιστάν είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο. Τα 30 δισ. δολάρια φτάνουν και περισσεύουν για σχολεία, για νοσοκομεία, για δικαστήρια, για αστυνομία. Φτάνουν και περισσεύουν για να ανοίξουν δρόμοι, να γίνουν υποδομές για την επικοινωνία». Μπορεί το αμερικανικό κράτος να ασχολείται με όλα αυτά τα ασήμαντα;

Σύμφωνα με τον Ομπάμα, μάλλον όχι. Ο λόγος του στο Όσλο ήταν εμπνευσμένος αποφάνθηκαν οι θαυμαστές του. Μίλησε μεταξύ άλλων για τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Γνωρίζει, είπε, ότι δεν υπάρχει κάτι αδύναμο, παθητικό ή αφελές στις ζωές τους. Εκείνος όμως πρέπει να προστατεύσει τους πολίτες γιατί το κακό υπάρχει στον κόσμο. Τον Χίτλερ δεν θα τον σταματούσε ένα κίνημα μη βίας, δήλωσε. Ο Χίτλερ στην περίπτωση αυτή λειτουργεί περίπου όπως οι επιθέσεις σε Σίλβιο και Πάπα. Νομιμοποιεί όλους τους άδικους πολέμους. Ο Ομπάμα, τρομερά φιλόδοξος ο ίδιος, φαίνεται να φθονεί αυτούς που χρησιμοποίησαν την παθητική αντίσταση και τη θέση που εκείνοι κατέχουν στην Ιστορία. Είναι πολύ άκομψο εκ μέρους τους να τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα και μάλιστα μετά θάνατον. Η αναφορά του στις μορφές τους ήταν το μόνο σημείο που φάνηκε να τον ζορίζει στην κατά τα άλλα αγέρωχη ρητορική του.

Το επικίνδυνο με αυτόν τον τύπο είναι ότι ξέρει τι να πει για να μη σε εξοργίσει. Δεν επιτρέπεται εξάλλου στην προεδρία να διαφέρεις από τους προκατόχους σου. Το χρώμα του είναι ήδη υπεραρκετό. Στο νέο Πλανητάρχη έδωσαν ένα πρόβλημα και αποφάσισε να κάνει αυτό που κάνουν όλοι. Να του προσθέσει σκέλη. Δεν είχε ποτέ σκοπό να το λύσει. Είναι άδικο άλλωστε να τον κατηγορούμε για ένα δίλημμα που δεν είχε εξαρχής. «Μπορεί ο πόλεμος να είναι κόλαση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πάντα λάθος» γράφει στο βιβλίο του «Τολμώ να ελπίζω». Μισό αιώνα μετά από την παραίνεση του Αιζενχάουερ, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει κατοχυρώσει για τα καλά την εξουσία του.

Στην ιλουστρασιόν δημοσιογραφία των πηχυαίων τίτλων και των μεγάλοδημοσιογράφων, η αυστηρή μορφή του ρεπορτάζ επιτρέπει τις διαστρεβλώσεις και τις μεταμορφώσεις των εννοιών και των λέξεων. Μπορείς να λες ό,τι θες αρκεί να έχει σωστή ορθογραφία και επίσημο συντακτικό. Η στιβαρότητα με τη βοήθεια καλής και στοχευμένης παραπληροφόρησης κατασκευάζει παγιωμένες αντιλήψεις που ταιριάζουν γάντι με τους φόβους μιας πολύ απασχολημένης με τα δικά της προβλήματα κοινής γνώμης, παρέχοντας στην εξουσία έναν μανδύα σοβαρότητας, μια απροσπέλαστη πανοπλία. Όπως θα έλεγε και ο Charles Foster Kane: ‘People will think what I tell them to think’. Δεν έχουν και το χρόνο να σκεφτούν κάτι διαφορετικό.

Στην Κύπρο σύλησαν κάποιοι τον τάφο του Τάσσου Παπαδόπουλου. Εκεί γνωρίζουμε για ποιον πρόκειται. Είναι ένας ο νεκρός και η ταυτότητα του είναι γνωστή σε όλους. Στο Ιράκ τους νεκρούς, τους έχουμε χάσει. Ποιος θα μας πει πόσοι έχουν πεθάνει; Από 100.000 μέχρι 2 εκατομμύρια έχω δει να γράφεται ότι είναι ο συνολικός αριθμός τους σε ελληνικά και ξένα Μ.Μ.Ε. Δεν πρέπει άραγε να μάθουμε; Δεν πρέπει να μετρήσουμε τα φέρετρα ξανά; Το αίμα ζητάει αναγνώριση. Διαφορετικά, σκουπίστε τα ίχνη του καλά, πριν μιλήσετε για τη δημοκρατία, πριν περάσουμε κι εμείς στον επόμενο νεκρό.

Αν έστω και για μια στιγμή υποθέταμε ότι είμαι πολίτης αυτού του κόσμου, ανθρώπινο πλάσμα, με σάρκα και οστά, όνειρα, επιθυμίες και ευαισθησίες, θα ζητούσα από τους κυβερνώντες να μη με παρακολουθούν αλλά να με ακούν. Να μη μου αφαιρούν την ανθρώπινη ιδιότητά μου, να μη με ναρκώνουν, αλλά να με μορφώνουν και να με σέβονται. Μπορεί κάποτε ακόμα και τα παιδιά να πείσουν για το δίκαιο του πολέμου. Δεν θα μπορέσουν ποτέ όμως να τους απαντήσουν.

Στο περσινό άρθρο του για τον Μπαράκ Ομπάμα ο Γκόρντον Μπράουν έγραφε: «Έλεγαν ότι όταν μιλούσε ο Κικέρωνας ο κόσμος έλεγε «Ωραίος λόγος». Όταν όμως μιλούσε ο Δημοσθένης έλεγαν «Ας εκστρατεύσουμε». Όλος ο κόσμος προελαύνει με τον Μπαράκ Ομπάμα». Παραφράζοντας τον Ρίτσο θα λέγαμε ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι η αμερικανική εξωτερική πολιτική σταματήσει να «ψάχνει το δίκιο της ανάμεσα στους σκοτωμένους».

Είναι αδικαιολόγητη αυτή η ανθρωπιά, το ξέρω. Οτιδήποτε ανθρώπινο άλλωστε στις μέρες μας λαϊκίζει επικίνδυνα, έτσι δεν είναι; Φτάνει κανένα μήνυμα στην εξουσία; Από μικροί μάθαμε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Γι' αυτό ακριβώς, το γεγονός αυτό, δεν δικαιολογεί κανέναν.

Παπ ιζ κίλερ!

Πίσω από την επίθεση στον Πάπα βρίσκεται η Ελένη Λουκά. Η Σουζάνα Μαγιόλο είναι απλά το εξιλαστήριο θύμα. Τα συμπεράσματα δικά σας.

http://www.youtube.com/watch?v=5gAGu6Bt6Aw

http://www.youtube.com/watch?v=1tYgaGxBc2c

Καλά Χριστούγεννα!

Η έννοια του Θεού έχει επινοηθεί ως αντίθεση της ζωής- σε αυτή συνοψίζεται σε μια τρομακτική ενότητα, κάθε τι ζημιογόνο, δηλητηριώδες, συκοφαντικό, κάθε μίσος για τη ζωή. Η έννοια του υπερπέραν, του αληθινού κόσμου, έχει επινοηθεί μόνο και μόνο για να υποβιβάσει τον μοναδικό κόσμο που υπάρχει-προκειμένου να μη διατηρηθεί για τη γήινη πραγματικότητα κανένας σκοπός, κανένας λόγος, κανένα καθήκον. Φρίντριχ Νίτσε.

Ξέρουμε ότι τα ζώα έχουν παραμείνει ανέπαφα από Θεό. Άθικτα από θρησκεία, αγνοούν το λιβάνι και την όστια, τις γονυκλισίες και τις προσευχές και δεν τα βλέπουμε σε έκσταση μπροστά στα άστρα ή στους παπάδες, δεν χτίζουν ούτε μητροπόλεις ούτε ναούς, ποτέ δεν τα συλλαμβάνουμε να απευθύνουν επικλήσεις σε φαντασιοκοπήματα. Διότι μόνο οι άνθρωποι επινοούν απώτερους κόσμους, Θεούς ή έναν και μοναδικό Θεό. Μόνο αυτοί προσκυνούν, ταπεινώνονται , εξευτελίζονται. Μόνο αυτοί φαντασιοκοπούν και πιστεύουν ακράδαντα στις ιστορίες που έχουν κατασκευαστεί με δική τους φροντίδα, προκειμένου να αποφύγουν να κοιτάξουν τη μοίρα τους κατάματα. Μισέλ Ονφρέ.

Πόση ματαιοδοξία πρέπει να κρύψει κανείς για να προσποιηθεί ότι είναι το προσωπικό αντικείμενο ενός θεϊκού σχεδίου; Πόσο αυτοσεβασμό μπορεί να θυσιάσει κανείς για να μπορεί να αισθάνεται ντροπή κάθε φορά που συνειδητοποιεί τις αμαρτίες του; Πόσες περιττές υποθέσεις πρέπει να γίνουν και πόσες διαστρεβλώσεις απαιτούνται για να γίνει αποδεκτή κάθε νέα ανακάλυψη της επιστήμης και να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να ταιριάξει στον εξ' αποκαλύψεως λόγο αρχαίων θεοτήτων επινοημένων από τον άνθρωπο; Πόσοι άγιοι και πόσα θαύματα και πόσες σύνοδοι και πόσα κονκλάβια χρειάζεται για να αποδειχτεί πρώτα ένα δόγμα και στη συνέχεια-μετά από άπειρο πόνο και άπειρες απώλειες και άπειρο παραλογισμό και σκληρότητα- να αναιρεθεί; Ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση του. Προφανώς συνέβη το αντίθετο. Κρίστοφερ Χίτσενς.

Άναψαν τα αίματα. Και γω αμάρτησα μέρα που είναι. Χρόνια πολλά.

Βιασμός καθηγήτριας στο Διαδίκτυο!

Γράφει ο Νταν Γκίλμορ στο βιβλίο του «Εμείς είμαστε το μέσο»: «Πιστεύω στην αποστολή της δημοσιογραφίας και φοβάμαι ότι η σοβαρή διερευνητική δημοσιογραφία θα εκλείψει. Ποιος blogger θα αναλάβει το επόμενο σκάνδαλο Watergate με τον τρόπο που έκανε η Washington Post;». Κόψε κάτι Νταν. Δηλαδή αν ο Καραμέρος και ο Χαριτάτος ήταν στην Post, δεν θα παρουσίαζαν τον πρωινό καφέ;

«Ο ανισόρροπος που τραυμάτισε τον Μπερλουσκόνι βρήκε 50 χιλιάδες υποστηρικτές μεταξύ των χρηστών του Διαδικτύου. Αυτό σημαίνει άραγε ότι και το Δίκτυο είναι με τη σειρά του ανισόρροπο;» αναρωτιέται σήμερα η La Stampa. Αφού bloggers βρίσκονταν πίσω από την No B-day, bloggers όπλισαν και το χέρι του τρελο-Ταρτάλια και έριξε τη μινιατούρα του καθεδρικού του Μιλάνου στη μάπα του Σίλβιο. Όλα ωραία τα τακτοποιήσαμε. Θα προλάβουμε να βγούμε και το βράδυ!

Στην Ελλάδα δύο καθηγήτριες Πανεπιστημίου έχουν αναλάβει την κατασυκοφάντηση του Ίντερνετ. Η μία με έχει εμπνεύσει και στο παρελθόν να γράψω ένα από τα πιο θυμωμένα μου κείμενα. Η άλλη είναι νέα είσοδος στο top και ακόμα πιο ισοπεδωτική. Θα σεβαστούμε και στις δύο περιπτώσεις την επωνυμία τους και δε θα αναφέρουμε τα ονόματά τους. Πάμε να δούμε πώς σκέπτονται οι αρνητές του Διαδικτύου όταν διαπράττουν δημοσιογραφία.

Γράφει η πρώτη: «Κρυμμένοι, μέσα στη σκιά της ανωνυμίας τους, κάνοντας χρήση μιας δήθεν ελευθερίας της έκφρασης, σπιλώνουν, μαγαρίζουν, υπονομεύουν ψυχισμούς. Τελευταίο δείγμα ανατριχίλας η προτροπή στο Γρηγόρη Νιώτη να αποκηρύξει τα παιδιά του ή να παραιτηθεί από τη Βουλή. Εάν αυτό είναι άνθρωπος, αξίζει κανείς να αποκηρύξει την ανθρωπιά του, εάν αυτό είναι ελευθερία της έκφρασης, αξίζει να γίνεις ανελεύθερος. Αν αυτό σημαίνει δημοκρατική πρόσβαση στο λόγο, αξίζει να είναι κανείς αθεράπευτα αντιδημοκρατικός». Πολύ ποιητικά και πολύ επικίνδυνα. Και τότε, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ευαισθησία της συγκεκριμένης καθηγήτριας σε μια λεπτομέρεια, στην ανάρτηση δηλαδή ενός ανόητου. Ένας άλλος ηλίθιος τώρα της δίνει την αφορμή να ξεσπαθώσει εναντίον κάθε δημοκρατικής κατάκτησης. Και το γεγονός ότι ολόκληρη πανεπιστημιακός κάθεται και διαβάζει όλα αυτά τα portals της ντροπής, εμένα δε μου αρέσει. Αφού σας χαλάνε, γιατί τα τρώτε; Όχι, οι ηλίθιοι δεν μπορούν να σας μετατρέπουν στους χειρότερους φασίστες με την πρώτη ευκαιρία. Κάτι δεν πάει καλά. Αλλιώς σταματήστε να παριστάνετε τους εύθικτους δημοκράτες. Όχι, αν αυτό το παράδειγμα που αναφέρετε, σας κάνει να αποκηρύξετε την ανθρωπιά σας, δεν ήσασταν άνθρωπος εξαρχής. Μπορεί να θέλετε να γίνετε κάτι άλλο και ελπίζω να το πετύχετε. Μα προς το παρόν είστε ίδια με αυτούς που μισείτε αγαπητή. Όχι, η δημοκρατία δεν ασκείται με όρους Ψυχολογίας. Η κακοήθεια και η συκοφαντία είναι καθημερινότητα για τα δημόσια πρόσωπα. Επιβαρύνει σίγουρα την υγεία η δημόσια σφαίρα. Αν απλώς λύγισε η καρδιά και η υπομονή σας, ο γιατρός Νίτσε θα σας πρότεινε να καταπιείτε με μιας ένα παχύ βατράχι. Είναι ό, τι πρέπει για τη δυσπεψία.

Η κατάσταση της άλλης καθηγήτριας είναι πιο κρίσιμη. Χαροπαλεύει. Δείτε τι γράφει: «Οι συνέπειες του Facebook μέσα στα Πανεπιστήμια έχουν αρχίσει να γίνονται οδυνηρές. Μέλη ΔΕΠ αλληλοαπαξιώνονται και φοιτητές διατυπώνουν κρίσεις ανεπίτρεπτες όχι μόνον για την επιστημονικότητα αλλά και για την προσωπική ζωή των καθηγητών τους. Το Διαδίκτυο μετατρέπει έτσι την επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων σε επικίνδυνη ασυδοσία, που απειλεί την πολύτιμη σχέση διδάσκοντα-διδασκομένου. Με επιχείρημα την ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, διατυπώνονται συχνά κρίσεις που αγγίζουν την κακοήθεια και καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας». Το πώς καταφέρνει το Ίντερνετ να καταλύει την δημοκρατία, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Είναι αθυρόστομο το Μέσο, τι νομίζατε; Αφού δε σας αρέσει όμως η αξιολόγηση, πάρτε την τώρα σερβιρισμένη και αφιλτράριστη μέσω Διαδικτύου. Και η σχέση διδάσκοντα-διδασκομένου γιατί πρέπει να επισημοποιηθεί μέσω του Facebook; Αγνοήστε το και θα ζείτε μια χαρά, μακριά από κρίσεις, φήμες και κουτσομπολιά.

Η συγκεκριμένη φτάνει στο σημείο να γράψει για να με αποτελειώσει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή:«Ενώ ξεκινά ως μέσο επικοινωνίας, καταλήγει σε νοσηρά φαινόμενα όπως παιδεραστία, πορνογραφία, σεξουαλικό δουλεμπόριο, που απειλούν την ισορροπία της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των νέων». Με λίγα λόγια η καθηγήτρια λέει ότι στο Ίντερνετ μπαίνεις καθηγητής Πανεπιστημίου και βγαίνεις παιδεραστής, μπαίνεις straight και βγαίνεις gay, μπαίνεις ηθικός και βγαίνεις ανήθικος. Θα μπορούσε να πει ακόμα ότι ένα βράδυ έτσι όπως έκλεινε τον Explorer, δύο άγνωστοι με κουκούλες την πλησίασαν, την ακινητοποίησαν και τη βίασαν. Πραγματικά δυσκολεύομαι να πάρω στα σοβαρά όλες αυτές τις υστερικές φοβίες, που κάνουν παρατηρήσεις και υποδείξεις στην ελευθερία της έκφρασης και σ' αυτό που μας δίδαξε ο Βολταίρος. Δεν μπορώ με τίποτα να συλλάβω το ότι επειδή θα μπεις στο Ίντερνετ, θα ανακαλύψεις την κλίση σου στην παιδική πορνογραφία. Και ότι βάζει δίπλα δίπλα την πορνογραφία με την παιδεραστία ολόκληρη καθηγήτρια, αδυνατώντας να τις διαχωρίσει, πώς να το εκλάβω; Η πορνοστάρ τουλάχιστον κάνει καλά τη δουλειά της.

Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα που δεν μπορούν να εντοπίσουν το πρόβλημα θα μου πείτε. Οι κίνδυνοι του Ίντερνετ είναι ένα καινούριο θέμα συζήτησης. Η επίθεση όμως στις δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη είναι ασυγχώρητη. Η ελευθερία της έκφρασης πάντοτε δοκίμαζε τη δημοκρατικότητα και τις αντοχές μας. Σύμφωνοι. Ο κύριος Ζούκερμπεργκ μας έχει βάλει να ασχολούμαστε πιο συστηματικά με τον εαυτό μας. Και εγώ με έχω παραμελήσει. Ασχολούμαι τόσο πολύ με το προφίλ μου στο Facebook που δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με τον εαυτό μου. Ίσως τελικά το FB να ήταν το τελειωτικό χτύπημα στη σχέση μου με τους φίλους μου.

Αλλά τι γίνεται με τις περιπτώσεις της φίμωσης της ελευθερίας της έκφρασης; Τι γίνεται με αυτούς που τολμούν να μιλήσουν στις υπόλοιπες γωνιές του πλανήτη; Με τα προσωπικά μας δεδομένα; Με το φακέλωμα; Ας συζητήσουν πάλι για το θέμα της ανωνυμίας, τίποτα δε με ενοχλεί πραγματικά. Αν θέλουν θα τους λέω και τι χρώμα βρακί φοράω όταν γράφω, για να μη με φοβούνται. Αλλά πρέπει να αποκτήσουν αυτιά για όλες τις φωνές αν θέλουν να γνωρίζουν σε ποιο κόσμο ζουν και ποιον κόσμο θέλουν να αλλάξουν. Πως το έλεγε ο Μπρεχτ; Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα να αλλάξουμε.

Κάθε μέρα συνεχίζω να βρίσκω απίθανα blogs που δεν γνώριζα, ανθρώπους που έχουν πράγματα να πουν, καρδιές που ανησυχούν, ψυχές που ταμπουρώνονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και ζωγραφίζουν με πόνο, με θυμό, με ευαισθησία, με μεράκι, με απογοήτευση. Ανακαλύπτω πάντως ανθρώπους για όλα τα γούστα, πάνω που πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αγνοούμενοι.

Θα το πω χονδροειδώς για να γίνω αντιληπτός: Αν δεν υπήρχε η Google, δε θα υπήρχε ελευθερία της έκφρασης. Και εμένα με υιοθέτησε η blogόσφαιρα. Αν θες να ακούγεται η άποψη σου, μη γίνεις ποτέ νέος ή άσημος δημοσιογράφος. Θα συνεχίσω να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος blogger. Και στην άλλη τη ζωή, blogger θα ήθελα να γίνω. Και εσείς αγαπητές καθηγήτριες, χαλαρώστε και κάντε κανένα κλικ για να συνέλθετε. Βγείτε έστω να πάρετε λίγο καθαρό αέρα. Σταματήστε πάντως να κάνετε scroll στο Troktiko!

Το Τείχος του Freddoccino!

Αυτοί που έβγαλαν τα μάτια του κόσμου, τον κατηγορούν για την τύφλωση του. Τζον Μίλτον.

«Δημοσιογράφος είσαι;» με ρώτησε με απορία και τρόμο στα μάτια μια κοπελιά με ράστα μαλλιά στο άγαλμα του Βενιζέλου. «Αντε πάενε ρε που θέλεις να σου κάνουμε και δήλωση» μου είπε. Έπιασε τη φίλη της από το χέρι, μου γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη και ακολούθησαν την πορεία. Δεν πρόλαβα να ψελλίσω τίποτα, ούτε αντέδρασα. Ένιωσα και εγώ όπως ο Φοίβος όταν τον έβριζε η Xαρούλα με το χαρακτηριστικό της «Αντε πάενε ρε» στο θρυλικό ρετιρέ του Δαλιανίδη. Αισθάνθηκα την αγάπη του κόσμου.

Κάποιοι δεν ζυγίζουν τα λόγια τους όσο θα έπρεπε και δεν εννοώ την αντιδραστική κοπελιά. Εκτοξεύουν τη βλακεία με ελαφράδα επειδή στη θέση που το σύστημα τους έδωσε, η αλαζονεία τους έγινε δεύτερη φύση. Μερικές εφημερίδες ας πούμε είναι υπέρ της νέας γρίπης. Φανατικές θαυμάστριές της. Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Οι συντάκτες στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους μπορεί να αστειεύονται για τη γρίπη, αλλά από σένα περιμένουν ευπιστία και υπακοή. Η διαφορά είναι λεπτή. Αν ο Ιαβέρης μιλήσει για το εθνικό μας θέμα, τα τροχαία, θεωρείται γραφικός. Αν μιλήσουν για πανδημία οι δημοσιογράφοι, είναι υπεύθυνοι και ευαισθητοποιημένοι.

Ξεχνούν το φιάσκο με τη γρίπη των πουλερικών, τους νεκρούς από την εποχική γρίπη, το ότι 5 άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους και φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη για να ακουστούν μέχρι και την τελευταία κουμπότρυπα της Ελλάδας ότι η γρίπη θα μας σκοτώσει. Ειδικά τώρα που η έξαρση προβλέπεται να έρθει τα Χριστούγεννα, ο κόσμος για να μπορέσει να περάσει ήσυχα τις γιορτές, είτε θα πάει να εμβολιαστεί μαζικά είτε θα καλέσει το εμβόλιο σπίτι του να φάνε μαζί μπροστά στο γιορτινό τραπέζι. Η δημιουργία σύγχυσης μέσα από τις αντικρουόμενες πληροφορίες συνεπάγεται αυτομάτως κατασκευή πανικού. Γνωρίζουν τα Μ.Μ.Ε ότι είναι προτιμότερο να φοβάσαι τον «Ηγεμόνα». Στο καπάκι, φυσικά, απορούν με τις υπερβολές των γονιών και των δασκάλων και μας παρουσιάζουν τα ευτράπελα. Μπα σε καλό μας!

Γιατί σιχαίνομαι αυτή τη γρίπη όμως; Τι μου 'χει κάνει; Αφού δε με έχει σκοτώσει ακόμα, θα έπρεπε να της χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη! Τις τελευταίες μέρες, κάποιες εφημερίδες μιλάνε για ύφεση κι κάποιες άλλες για επέλαση του φονικού ιού. Τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη, μας καθησυχάζουν οι πιο έγκυρες. Έπιασα μια μέρα ένα σωρό από δαύτες και βρήκα τις τρεις παρακάτω ειδήσεις που θα τους αναγνωριστούν ως ελαφρυντικά στην καταδίκη τους. Η αμερικανική ψυχολογική εταιρία ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το 30% των παιδιών ηλικίας 7-17 πάσχουν από υπερβολικό στρες. Οι συζητήσεις των μεγάλων δεν χρειάζεται να μεταφέρονται στα παιδιά. Άλλη έρευνα που διάβασα στα Νέα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας προτρέπει τους γονείς να αφήνουν έξω τα παιδιά τους να παίζουν και να λερώνονται. Οι γονείς γράφει το ρεπορτάζ έχουν γίνει παρανοϊκοί, επειδή βομβαρδίζονται με διαφημίσεις που τους λένε ότι πρέπει να αγοράζουν αντιβακτηριδιακά προϊόντα για να κρατούν τα παιδιά υγιή, με αποτέλεσμα τα σημερινά παιδιά να μην απολαμβάνουν μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Ανεύθυνοι ερευνητές. Πώς να παίξει έξω το παιδί αφού έξω έχει κρύο και Η1Ν1; Τέλος, έμαθα ότι 118.000 μαθητές δημοτικού, γυμνασίων και λυκείων διέκοψαν τη φοίτηση τους την τριετία 2005-2007 στη χώρα μας. Θα ‘ταν καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί το παριζάκι του να ήταν Υφαντής. Τέτοια ώρα όμως είναι κλειστό το σουπερμάρκετ.

Δε βαριέσαι! Την ασφάλειά μας να ‘χουμε αδερφέ, πλούσιες τις πολυεθνικές και ευτυχισμένες τις κυβερνήσεις να κάνουμε. Εμβόλια να υπάρχουν. Καλός πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης. Καλός πελάτης είναι ο φοβισμένος πελάτης. Στον απέναντι σου είσαι ελεύθερος να δεις έναν εγκληματία, έναν ανταγωνιστή, έναν εχθρό, έναν κίνδυνο, έναν τρομοκράτη, έναν ύποπτο της γρίπης. Μην κάνεις το λάθος να δεις ποτέ σου έναν συνάνθρωπο. Θα βρεθεί κάποιος να σε κατηγορήσει για ανευθυνότητα και τι θα έχεις να του πεις;

Μας ελέγχουν μια χαρά και χωρίς το εμβόλιο, αγαπητέ ταξιτζή. Σήμερα είναι η πορεία για τα επεισόδια(;), τον ρώτησε μια καθωσπρέπει κυρία! Όταν είδε κάποιους μαθητές έξω από το σχολείο τους να φωνάζουν, συνέχισε δίχως να πρωτοτυπήσει: «Ένα χέρι ξύλο πρέπει να τους δώσουν οι μανάδες τους. Μάθημα θέλουν να χάσουν». Μα προφανώς και θέλουν να χάσουν μάθημα. Έχετε δει πώς γίνεται τώρα τελευταία το μάθημα; Τα παιδιά έφτασαν ωστόσο μέχρι την πορεία. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι απλά δεν θέλουν να είναι στο σχολείο…

Ούτε καν μέσα στα υποκριτικά πλαίσια της επετείου δεν μπορεί να ακουστεί κάτι όμορφο για τη νεολαία. Την ακούμε προσεκτικά για να τη συνετίσουμε άκομψα. Ένας αρθρογράφος έγραψε ότι είναι λάθος να λέμε στους νέους ότι δε χωρούν στον κόσμο. Πράγματι είναι λάθος να λες σωστά πράγματα. Φυσικά και χωράνε. Απλά υπάρχει ο κίνδυνος να το πιστέψουν. Η νεολαία αισθάνεται εγκλωβισμένη ακόμα και μέσα στη διαμαρτυρία της. Όσα παιδιά κι αν διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για αυτό που έγινε πέρυσι, προβλήθηκαν κυρίως τα επεισόδια.

Κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί ότι ζουν σε μια βίαιη κοινωνία, θέμα που απασχόλησε την εκπομπή του Σκάι για τον Δεκέμβρη. Βία ορισμένοι ορκισμένοι αριστεροί μπορεί να θεωρούν και το ξυπνητήρι που σε ξυπνάει από τις 6 και το τραγουδούν τα στρουμφάκια. Όχι, δεν είναι βία αυτό. Βία είναι τα σκουπίδια, είναι το πρεζόνι που θα σου ζητήσει ένα ευρώ με το που βγεις από το σπίτι, είναι τα αυτοκίνητα που μας έχουν καβαλήσει, είναι ο αέρας που αναπνέουμε, είναι η ληστεία στη γειτονιά μας, είναι η ανεργία, είναι μια ανοιχτή τηλεόραση τις πρωινές ώρες. Αυτά ναι, είναι βία. Βία που δυστυχώς ασκούν και τα παιδιά στα σχολεία απέναντι σε συμμαθητές τους, όταν τους αρνούνται την καλημέρα γιατί η τσάντα ή το στυλ τους δεν ταιριάζει με την αισθητική τους. Η αντίσταση θα ξεκινήσει από τα ίδια.

Η τέχνη του να ζεις είναι και η τέχνη του να περιμένεις. Οι νέοι χρειάζεται να διατηρήσουν το κέφι και την αγωνιστικότητά τους. Είναι απόλυτη ανάγκη να μην απογοητευτούν, να μη βιαστούν να πετάξουν τη φαντασία τους, να μην πνιγούν πάνω στη βιασύνη τους, να μην κρεμαστούν από τα ίδια τους τα όνειρα που ανυπομονούν να κάνουν πράξη. Και να μην ξεχνούν πως χτυπώντας κάποιον, συντάσσεσαι με την άποψή του όπως είπε ο Πολ Βαλερύ. Καμιά ιδέα δε ζητάει τη βία για την υπεράσπιση της.

«Είμαστε αυτοί που οι γονείς μας μας έλεγαν να μην τους κάνουνε παρέα». «Δεν χρειαζόμαστε τα δακρυγόνα, κλαίμε και από μόνοι μας». Τι ωραία συνθήματα. Θα τα ζήλευε ακόμα και ο Μάης. Την επόμενη φορά θα θέλαμε να εκπυρσοκροτήσουν τα όνειρα των νέων και όχι τα όπλα των αστυνομικών. Η ψυχή τους είναι μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Ποιος μπορεί να τους πει ότι κάνουν λάθος εκτός από αυτόν που ‘χει πάψει να ονειρεύεται; Είναι εκείνος που θα έπρεπε να ντρέπεται.

Αν θέλετε να μάθετε κάτι για την ελληνική παιδεία, δείτε μια μέρα Τατιάνα. Παλιά κουβαλούσανε σχολεία στα τηλεοπτικά στούντιο. Τώρα καλούν φροντιστήρια, που ξεκίνησαν κι αυτά τις πολιτιστικές εκδρομές. Σε λίγο θα πηγαίνουν και 5ήμερες.

Αποκλειστικό!

Ο Μιλ μιλάει για το Ιράν, ο Μπρεχτ για τις πορείες, ο Βιττγκενστάιν για το άσυλο!

Συχνά ακούμε ότι κάτι παραμένει επίκαιρο. Μπορεί να πρόκειται για ένα βιβλίο, έναν συγγραφέα, μια φράση, ένα αίτημα. Μονάχα η δημοσιογραφία θα αρνιόταν κάτι τέτοιο με τον τρόπο που κυνηγάει την επικαιρότητα. Δύσκολα θα δεχόταν ότι κάποιο γεγονός που δεν συνέβη πριν μερικά λεπτά, αξίζει την προσοχή μας. Διαβάζοντας βιβλία, πολλές φορές μου έχει συμβεί να βρίσκω μια σκέψη που ταιριάζει με ένα θέμα της επικαιρότητας. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν ζει, ούτε όταν έγραφε σκεφτόταν το γεγονός που σήμερα μας απασχολεί. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια προφητεία. Καταλαβαίνουμε απλά ότι τα θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους ήταν πάντοτε τα ίδια.

Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ στο έργο του «Περί Ελευθερίας» νιώθω ότι προσπαθεί να μου μιλήσει για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν:«Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί νόμιμα να ασκείται εξουσία σ’ οποιοδήποτε μέλος μιας πολιτισμένης κοινότητας παρά τη θέληση του, είναι η αποτροπή της ζημίας των άλλων. Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για να επικρίνουμε , να συνετίσουμε, να πείσουμε ή να ικετεύσουμε το άτομο, αλλά όχι για να το αναγκάσουμε ή να το απειλήσουμε με οποιαδήποτε συμφορά, αν ενεργήσει διαφορετικά. Δικαιολογείται κάτι τέτοιο αν η συμπεριφορά την οποία το άτομο επιδιώκει να αποφύγει είναι προμελετημένη για να βλάψει κάποιον άλλο. Η μόνη συμπεριφορά για την οποία ο άνθρωπος είναι υπόλογος στην κοινωνία είναι αυτή που αφορά τους άλλους. Ενώ ως προς τη συμπεριφορά που αφορά απλώς τον εαυτό του, η ανεξαρτησία του είναι δικαιωματικά απόλυτη». Ο Άγγλος φιλόσοφος δεν παίρνει σαφή θέση. Στην περίπτωση του Ιράν εξετάζεται η πρόθεση και ο καθένας, ανάλογα με τα συμφέροντα του, δίνει την ερμηνεία του, που με τη σειρά της αμφισβητείται και εκείνη ως προς την ειλικρίνειά της.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είναι πιο σαφής. Μιλάει σε αυτούς που διαδηλώνουν και υιοθετούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία, δίνοντάς τους μια διαφορετική οπτική:«Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους. Η φωνή που διαταγές τους δίνει είναι του εχθρού τους η φωνή. Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός».

Ο Βιττγκενστάιν νομίζω ότι ψιθυρίζει σε αυτούς που εντόπισαν το πρόβλημα της παιδείας στο πανεπιστημιακό άσυλο:«Φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο κοιτώντας μια πόρτα που είναι κατάμαυρη. Κάθεσαι και την κοιτάς προσηλωμένος, αφήνοντας να εντυπωθεί στο μυαλό σου η απόλυτη μαυρίλα της, επαναλαμβάνοντας βαρύθυμα στον εαυτό σου:«Αυτή η πόρτα είναι μαύρη! Αυτή η πόρτα είναι μαύρη!». Σε λίγο μπορεί να αρχίσεις να αισθάνεσαι δυστυχισμένος και να νιώθεις πως η μαυρίλα της πόρτας ήταν το θλιβερό γεγονός που σου προκάλεσε την κατάθλιψη».

Τώρα διαβάστε και κανένα ρεπορτάζ να ενημερωθείτε.

Λαχνός

Δεν είχα ούτε την παρόρμηση ούτε το κουράγιο να μπω στην πολιτική. Με αριστοτελικούς όρους, αυτή η αποχή ισοδυναμεί με ιδιωτεία, δηλαδή με ηλιθιότητα. Δίνει στους κακοποιούς, στους διεφθαρμένους και στις μετριότητες όλα τα κίνητρα και τις ευκαιρίες για να αναπληρώσουν τις θέσεις. Όλη μου η πολιτική είναι να κοιτάζω να στηρίξω οποιοδήποτε κοινωνικό πρόγραμμα είναι ικανό να μειώσει, έστω οριακά, το άθροισμα του μίσους και του πόνου στην ανθρώπινη συνθήκη. Θεωρώ πως είμαι ένας πλατωνιστής αναρχικός. Κι έχω πλήρη επίγνωση ότι δεν πρόκειται για ένα λαχνό που κερδίζει. Τζορτζ Στάινερ.

Κύκλωμα με διπλώματα ομπρέλας!

Καλό το νομοσχέδιο που θα καταθέσει σήμερα η Λούκα Κατσέλη για τα δάνεια, δε λέω, αλλά η κυβέρνηση θα πρέπει να επανεξετάσει τις προτεραιότητές της. Ανεξέλεγκτη είναι η κατάσταση στους δρόμους της Θεσσαλονίκης τις δύο τελευταίες μέρες με τους κατόχους ομπρέλας. Η βροχή από χθες πέφτει ασταμάτητα και χιλιάδες άσχετοι και ανειδίκευτοι χειριστές ομπρελών κρατούν τα διαφορετικά τους μοντέλα ανά χείρας και απειλούν να τυφλώσουν τους άτυχους συμπολίτες τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακριβώς επειδή διαθέτουν πλαστό δίπλωμα και δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, μπαίνουν με αυτές κάτω από τα υπόστεγα. Όσοι λαδώνουν για να πάρουν δίπλωμα ομπρέλας, πρέπει να λογοδοτήσουν. Μηδενική ανοχή!!! Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εξαρθρωθεί αυτό το κύκλωμα τώρα που η τελευταία είναι της μόδας. Τι κάνουν τόσοι αστυνομικοί στο δρόμο αν δεν μπορούν να προστατεύσουν τον πολίτη; Κάντε κάτι κύριε Χρυσοχοΐδη!!!!Διαφορετικά παραιτηθείτε!

Πόλεμος και ειρήνη!

Ο Γκάντι είχε αρχίσει μια διαμαρτυρία εναντίον του φόρου για το αλάτι στις αρχές του 1930. Όταν συνελήφθη στις 5 Μαΐου, οι οπαδοί του υπό τον Ιμάμ Σαχίμπ, βάδισαν προς τις αποθήκες αλατιού στην Νταρσάνα. Ο Γουέμπ Μίλλερ ήταν δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής. Ήταν ο μοναδικός μάρτυρας αυτής της συγκλονιστικής στιγμής παθητικής αντίστασης. Γράφει στις 21 Μαΐου για το Νιου Φρίμαν:

«Οι αλυκές φρουρούνταν από τετρακόσιους ιθαγενείς αστυνομικούς. Έξι Βρετανοί αστυνομικοί τους διέταζαν. Με απόλυτη σιγή οι άντρες του Γκάντι πλησίασαν και σταμάτησαν σε απόσταση εκατό γιάρδων από το συρματόπλεγμα. Ξαφνικά, μετά από μια διαταγή, αρκετοί ιθαγενείς αστυνομικοί όρμησαν πάνω στους διαδηλωτές κι άρχισαν να τους χτυπάνε με τα λατί. Κανένας από τους διαδηλωτές δε σήκωσε το χέρι του για να αμυνθεί στα χτυπήματα. Σωριάζονταν αδιαμαρτύρητα. Από το σημείο που στεκόμουν άκουγα τον ανατριχιαστικό ήχο των γκλομπς στ’ απροστάτευτα κρανία. Μετά σχηματίστηκε μια άλλη φάλαγγα από διαδηλωτές. Προχώρησαν αργά προς τους αστυνομικούς. Παρόλο που ο καθένας τους ήξερε ότι σε μερικά λεπτά θα είχε κακοποιηθεί και ίσως σκοτωθεί, δεν μπορούσα να διακρίνω ίχνη δισταγμού ή φόβου. Βάδιζαν σταθερά, με το κεφάλι ψηλά…Οι αστυνομικοί επιτέθηκαν και μεθοδικά σώριασαν καταγής και τη δεύτερη φάλαγγα. Δεν υπήρξε αντίσταση, ούτε πάλη. Μέτρησα 320 τραυματίες. Δύο είχαν πεθάνει».

Κάποιοι νέοι θα τα σπάσουν αύριο. Τα αδιέξοδα τους θα οπλίσουν το χέρι τους. Μέχρι να διδάσκεται αυτό το ρεπορτάζ στα σχολεία, μέχρι να μάθουμε να πετάμε προσβολές αντί για πέτρες(Φρόιντ), μέχρι να γίνουμε καλύτεροι γονείς, η οργή των νέων δε θα γίνεται ορμή και δε θα προκαλεί στοργή. 80 χρόνια πριν οι Ινδοί με τον τρόπο που περιγράφει το ρεπορτάζ, δίχως να σηκώσουν χέρι, κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Οι μαύροι αργότερα «άρπαξαν» τα πολιτικά τους δικαιώματα με το κίνημα της μη βιας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μα τι λέω; Πολύ αναίμακτα όλα αυτά για να 'ναι ηρωϊκά και ελληνικά! Τι θα παίζουν και τα κανάλια;

http://www.youtube.com/watch?v=b3C8AAOMWsg

Αληθινά ψέματα!

«Αν κλείσεις την πόρτα σου στην κάθε πλάνη, θ’ αφήσεις έξω και την αλήθεια» Ταγκόρ.

«Τι είναι αλήθεια(;) είπε αστειευόμενος ο Πιλάτος και δεν περίμενε να πάρει απάντηση»…Έτσι ξεκινά το δοκίμιό του για την αλήθεια ο Φράνσις Μπέικον. Ποιος θα μπορούσε να ορίσει την αλήθεια αν όχι ο Ιησούς; Ακόμα κι εκείνος παγιδεύτηκε από την ερώτηση του Ρωμαίου έπαρχου.

Οι άνθρωποι, στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν, ποτέ δεν αμφέβαλλαν για τη ματαιοδοξία τους. Η ιδέα του Ντελακρουά ότι το ειπωμένο εξακολουθεί να μην είναι αρκετό συντρόφευε όλους τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς ανά τους αιώνες. Η μεγάλη πλειοψηφία ωστόσο των ανθρώπων υπάκουσε και διδάχτηκε να φοβάται τις σκέψεις της, να νιώθει ενοχές για τον εαυτό της.

Ο Καντ γράφει: «Η εξωτερική βία που αφαιρεί από τους ανθρώπους την ελευθερία να ανακοινώνουν τις σκέψεις τους, παίρνει από αυτούς την ελευθερία να σκέπτονται». «Το δικαίωμα να εκφράζουμε τις σκέψεις μας έχει κάποια σημασία μόνο στην περίπτωση που μπορούμε να έχουμε δικές μας σκέψεις» συμπληρώνει ο Έριχ Φρομ. Είμαστε τελικά ή όχι ικανοί για την αλήθεια; Είμαστε αποφασισμένοι να σηκώσουμε το βάρος της; Να έχουμε δικές μας σκέψεις και να σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας;

Μοιραία τις περισσότερες φορές αρκούμαστε στην πρώτη μας σκέψη ή στην πληροφορία που μας έρχεται από τα Μ.Μ.Ε, όπως στις κοινωνικές μας συναναστροφές επιλέγουμε την πρώτη εντύπωση. Δεν είναι απαραίτητα λανθασμένη, δεν είναι απαραίτητα και η σωστή. Να σκέφτεσαι όμως λέει ο Καστοριάδης «σημαίνει να μπαίνεις στο λαβύρινθο. Να χάνεσαι στους διαδρόμους που υπάρχουν επειδή τους σκάβουμε συνέχεια. Να γυρίζεις πίσω στο τέλος ενός αδιεξόδου που η είσοδος του έχει κλείσει πίσω από τα βήματά μας. Ώσπου τέλος χωρίς να ξέρουμε το πώς, τα μικρά κυκλικά βήματά μας δημιουργούν ποθητά ανοίγματα στον τοίχο». Θα αφιερώναμε ποτέ τόσο χρόνο για μιαν αλήθεια και μάλιστα στενάχωρη; Θα έπρεπε χωρίς αμφιβολία να κουβαλάμε μέσα μας μια μικρή αλλά απαραίτητη δόση μαζοχισμού.

Τον 19ο αιώνα ο Τόκβιλ έπρεπε να ταξιδέψει στην Αμερική για να τη γνωρίσει και να γράψει για τη δημοκρατία της. Εμείς δε χρειάζεται πια να γυρίσουμε όλο τον κόσμο για να γνωρίσουμε τους ανθρώπους και να μάθουμε για τα βάσανα και τις συμφορές που προκαλούν στους συνανθρώπους τους. Ενδεχομένως να μη χρειάζεται καν να σηκωθούμε από τον καναπέ μας για να συνειδητοποιήσουμε όλα όσα θα θέλαμε να γνωρίζουμε για αυτούς. Γρήγορα ωστόσο βρίσκουμε προτιμότερο να παραδώσουμε την ελευθερία μας στην αδυναμία της. Κάτι διαφορετικό, θα απαιτούσε από μας μια δράση για την οποία δεν θα είχαμε τελικά το κουράγιο και το χρόνο. Αυτή είναι τουλάχιστον η επίσημη δικαιολογία μας.

«Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πάνω από τη γη. Φαίνεται περισσότερο να προορίζεται για να σκοντάφτουν οι άνθρωποι, παρά να βαδίζουν πάνω σ' αυτό», γράφει ο Κάφκα που παραδέχεται ότι η πνευματική εργασία αποσπά τον άνθρωπο από την κοινότητα των ανθρώπων. Μπορούμε όμως να υποφέρουμε μια ζωή ερήμην των φίλων και συντρόφων μας; Μιλώντας για τις προκαταλήψεις του νου που σε εμποδίζουν να δεις καθαρά την εικόνα η Χάνα Άρεντ γράφει ότι «μια παντελής έλλειψη προκατάληψης θα απαιτούσε υπεράνθρωπη εγρήγορση». Ο Χέγκελ θεωρούσε ότι η αλήθεια βρίσκεται στη δημιουργική σύνθεση που συμφιλιώνει τη θέση και την αντίθεση. Ο Γκράμσι θα πει:« Η πιο τετριμμένη αλήθεια δεν έχει ειπωθεί ποτέ τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να γίνει αρχή και ερέθισμα για πράξη σε όλους τους ανθρώπους».

Η αλήθεια θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή για να την πεις, να είσαι συνεχώς στη διάθεση του κόσμου, να βρίσκεις χρόνο για τους άλλους, να θυσιαστείς όπως ο Ίκαρος πλησιάζοντας τον ήλιο. Η αλήθεια, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, δε θα μπορούσε να ειπωθεί με τον τρόπο που θα της άξιζε. Ακόμα κι αν υπήρχε, δε θα έβρισκε τα λόγια. Σε μια εποχή όμως που μας παρέχονται όλες οι πληροφορίες, θα ήταν ανόητο για τον κόσμο να παραβλέπει την αλήθεια των άλλων. Ο στόχος μετά από τόσο πόνο είναι να ταιριάξουμε τις αλήθειες μας. Να συμφωνήσουν οι καρδιές μας. Τις περισσότερες φορές φαίνεται περισσότερο να μας νοιάζει να επικρατήσει η γνώμη μας ή να έχει συντελεστή βαρύτητας η ψήφος μας...

Μια αλήθεια θα έπρεπε να παίρνει τη μορφή της έχοντας ως θέα τα βάσανα των άλλων. Εσύ θα κατέγραφες αυτό που θα ‘βλεπες και θα το δούλευες υπομονετικά με τα χρώματα και τα πινέλα σου. Η αλήθεια θα πόζαρε και θα περίμενε από εσένα να γίνεις ο ιδιοφυής ζωγράφος της, να κουμπώσεις πάνω της τη συνείδησή σου. Ίσως να περνούν τα χρόνια και να κουράστηκες με την υποψία ότι δεν κοιμάσαι μαζί της. Δεν αποκλείεται όμως κάποια μέρα να σε ξυπνήσει αυτή. Για να σου ξαναξεφύγει. Εξάλλου, η πιο θαυμάσια ευκαιρία που σου προσφέρει η ζωή είναι να γίνεις άνθρωπος(Μίλερ) ή να αποτύχεις καλύτερα(Μπέκετ).

Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος όταν τον έριχνε ο Θεός στη γη. Η ζωή από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να σε πείσει για την αξία της και ξεκινάει να σε βασανίζει. Αν καταφέρεις να της πάρεις κάτι την ώρα που δεν κοιτάει, θα ήσουν ανάμεσα στους ευτυχείς χαμένους. Μπορεί σε όλα αυτά να έχουμε άδικο;

Ασφαλώς! Εμείς που θέλουμε ο κόσμος να σαγηνεύεται με σύνεση πιθανότατα σφάλλουμε. Ίσως η ζωή μπορεί να βιωθεί μόνο σαν παραμύθι. Η επίγνωση είναι μια ανυπόφορη τιμωρία. Μερικοί δε θα ρίσκαραν με τίποτα την άγνοιά τους. Θα ήταν απώλεια αναντικατάστατη. Μια άγνοια που δυστυχώς για αυτούς δεν μπορεί να φορεθεί επιτυχώς μετά από κάποια ηλικία. Έχουμε κι άλλες υποχρεώσεις στη ζωή εκτός από το να αδιαφορούμε.

Η αλήθεια είναι παρ'όλα αυτά ζήτημα αντοχής. Και αδιάκοπης επεξεργασίας. Για να αλλάξει ο κόσμος, ένα είναι σίγουρο: Θα διαλέγαμε τα παιδιά. Είναι τα πλέον κατάλληλα για την αποστολή. Θα μας ψιθύριζαν τα μυστικά τους, θα μας παρείχαν τον εξοπλισμό τους σε παιχνίδια και χαμόγελα και θα εξαπολύαμε θαύματα. Τίποτα δε μένει κρυφό στην κρίση των παιδιών και στο φως της νύχτας. Με τη βοήθειά τους, θα κατεβάζαμε αστέρια απ’ το πατάρι.

Ο Χένρι Μίλερ γράφει: «Είναι απείρως καλύτερο καθώς η ζωή οδεύει προς την τελειότητα του θανάτου να ‘σαι μια σκέτη ανάσα, μια φούχτα πρασινάδα, λίγος καθαρός αέρας, μια λίμνη διάφανο νερό, κι είναι πολύ πιο καλό να δέχεσαι σιωπηλά τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζεις γιατί δεν υπάρχει καμία απάντηση να τους δώσεις στα ερωτήματα που τους κάνουν να τρέχουν φρενιασμένοι στους δρόμους». Δεν βρήκα καλύτερο επίλογο.


Υ.Γ: «Αν λες την αλήθεια, ένα είναι βέβαιο», λέει ένας εκπληκτικός αφορισμός του Όσκαρ Ουάιλντ, «αργά ή γρήγορα θα σε ανακαλύψουν». Ο κύριος Κωνσταντίνος Παπανικολάου αν και είμαι νέος, δε με καταδίκασε. Άκουσε αυτό που είχα να του πω. Διαθέτει την ευαισθησία και τη γενναιοδωρία που θα περιμέναμε από όλους τους ανθρώπους. Τι κρίμα να μην εμφανίζονται πιο συχνά στο δρόμο μας. Τον ευχαριστώ πολύ. Ωστόσο δηλώνω αθώος. Είπατε ότι έγραψα την αλήθεια. Τελικά μια τόσο βαριά κατηγορία δε θα την άντεχα. Σας ζητώ να την αποσύρετε.

Στον Ομπάμα η «Χρυσή Μπάλα»!!!

Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο νέος κάτοχος της «χρυσής μπάλας». Ο Αμερικανός πρόεδρος κέρδισε το βραβείο για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του 2009 του γαλλικού περιοδικού «France Football», με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο Λιονέλ Μέσι, που όλοι θεωρούσαν φαβορί.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο 44ος πρόεδρος των Η.Π.Α είναι ο πρώτος Αμερικανός ποδοσφαιριστής που παίρνει το σχετικό βραβείο. Η επιλογή του σούπερ σταρ του Λευκού Οίκου ήταν σχεδόν καθολική, αφού στην ψηφοφορία συγκέντρωσε 30.000 νέους στρατιώτες για το Αφγανιστάν και 473 βαθμούς. Ο Λιονέλ Μέσι ακολούθησε σε μεγάλη απόσταση με 233 βαθμούς ενώ τρίτος ήταν ο περσινός νικητής Κριστιάνο Ρονάλντο, με 170 βαθμούς.

«Είμαι πολύ συγκινημένος. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να κατακτώ τη Χρυσή Μπάλα και παράλληλα να γίνομαι ο πρώτος Αμερικανός ποδοσφαιριστής που τα καταφέρνει. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Όσοι έχουν κατακτήσει αυτό το βραβείο είναι σπουδαίοι παίκτες, ενώ μερικοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές δεν το έχουν καταφέρει. Ήξερα πως ήμουν μεταξύ των φαβορί μετά την επιτυχία της κατάκτησης του Νόμπελ Ειρήνης πριν δύο μήνες. Δεν περίμενα όμως να βγω πρώτος με τόσο μεγάλη διαφορά. Αφιερώνω το βραβείο στην οικογένειά μου και στη σύντροφό μου Μισέλ που ήταν πάντα στο πλευρό μου», δήλωσε ο 48χρονος άσσος που γίνεται πλέον ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που κατακτά το βραβείο, ξεπερνώντας ακόμα και τον Sir Στάνλει Μάθιους. «Δεν θα είναι εύκολο να επαναληφθεί μία τόσο πετυχημένη χρονιά. Ελπίζω βέβαια το 2010 να είναι εξίσου καλό, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατακτήσεις τη Χρυσή Μπάλα και το Νόμπελ Ειρήνης δύο χρονιές στη σειρά».

Ο σεκιουριτάς της Δημοκρατίας!

Μια έκθεση του μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ για την αντίσταση του τύπου στη δικτατορία φιλοξενείται αυτήν την περίοδο στη Θεσσαλονίκη. Δε γίνεται προς το παρόν πανικός, αφού το παριζάκι Υφαντής δεν έχει προλάβει να την επισκεπτεί ακόμα. Τις περισσότερες ώρες βρίσκεται εκεί μόνο ο σεκιουριτάς, με κλειστές τις πόρτες, αν και υποτίθεται ότι η έκθεση είναι ανοιχτή. Τη δεύτερη μέρα που πήγα ένιωσα ότι μου έκανε παρατήρηση που τον ενόχλησα μεσημεριάτικα. Φεύγοντας μου βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα. Είμαι σίγουρος ότι δεν του έχουν πει ακριβώς τι φυλάει...

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης γράφει στο άρθρο του για τη μονοτονία της φρίκης το 1972: Ένας Άγγλος αρχισυντάκτης δυσανασχέτησε όταν του είπαν να δει ξανά το θέμα Παναγούλη. «Τέσσερα χρόνια ακούμε ότι ο Παναγούλης βασανίζεται. Δεν είναι πια είδηση» αποφάνθηκε ο Βρετανός. Βρέθηκε κάποιος και του απάντησε καταλλήλως: «Ναι, είναι πραγματικά μονότονο να το ακούει κανείς. Αλλά δεν είναι καθόλου μονότονο για εκείνον. Όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα βασανίζεται συνέχεια επί τέσσερα χρόνια, τότε αυτό αποτελεί είδηση».

Η Έξοδος γράφει το Γενάρη του 1974: « Συντάσσοντας μια βιογραφία ενός αγωνιστή δε θα γράψουμε όπως διαβάσαμε κάπου «διατέλεσε επί πολλά έτη πολιτικός κρατούμενος» χωρίς να κοκκινίσουμε. Όχι γιατί μας ενοχλεί το εκφραστικό αυτό λάθος που παρουσιάζει την εξορία σαν μόνιμο σχεδόν επάγγελμα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι το αίμα των Ελλήνων δεν είναι νερό για να ποτίζουμε το δέντρο της λήθης αλλά λίπασμα για νέους αγώνες, πιο σκληρούς και ανένδοτους από τους προηγούμενους».

Μια σατιρική εφημερίδα ρωτάει: « Οπότε αυτόματα γεννιέται το ερώτημα, για κάθε Έλληνα που σκέφτεται φιλότιμα, ως πότε αδιάφορος θα παραμείνει και θα θεωρεί τη χούντα μαλακή και μειλίχια, και τη λευτεριά απ’ αλλού σαν το μάνα να προσμένει, απλώς και μόνο για μια κάποια ησυχία, μ’ αίμα και δάκρυα ποτισμένη;».

Περπατώντας στην έκθεση, διαβάζοντας τις εφημερίδες υπομονετικά, φοβήθηκα ότι δε γίναμε ξαφνικά δημοκράτες το 1974. Φοβάμαι ότι δεν ήμασταν δημοκράτες ακόμα και όταν καμαρώναμε τη Χούντα. Φοβάμαι με λίγα λόγια ότι ξεχάσαμε το μάθημα που δώσαμε, με το που το γράψαμε. Ότι δώσαμε απλά ένα μάθημα αντίστασης και το ξεχάσαμε με το που βγήκαμε από την τάξη. Ότι αντιστεκόμενοι, απλά παπαγαλίσαμε δημοκρατικές αρχές. Η Δημοκρατία έγινε μια κατάκτηση αδιαφορίας.

Περιμένοντας στην ουρά για να ζήσω σήμερα, νιώθω ότι όποιος νοιάζεται σκοντάφτει. Ότι είμαι προκλητικά νέος για να μιλήσω για τον κόσμο. Ορισμένοι δέχονται μόνο ότι έχω να μάθω, δηλαδή να γεράσω, χάνοντας την αξιοπιστία μου όπως είχα γράψει και παλαιότερα. Οι εφημερίδες της δικτατορίας σίγουρα ήξεραν τι θα πει δημοκρατία. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο για τις εφημερίδες της δημοκρατίας. Οι σεκιουριτάδες της εξάλλου μπορούν όποτε θέλουν, να το κλείνουν το μαγαζί.

Showtime 2

• Ο Αποστόλης Τότσικας πρόσφατα δήλωσε σε συνέντευξη του ότι αν είσαι σταρ, δε χρειάζεται να το δείχνεις. Στη φωτογραφία διακρίνεται ο Αποστόλης που προσπαθεί να το κρύψει. Άξιος!
• Τι να κάνει τώρα άραγε η Ρεμπέκα Γουάνγκ; Κάθε μέρα έχω αυτήν την απορία.
• Τα παιδιά των ριάλιτι έχουν ημερομηνία λήξης. Μα είναι σαν εκείνα τα ληγμένα του Ευαγγελάτου. Τα τρώμε ακόμα.
• Γυναίκα της Showbiz, πες μου, ο γκόμενος σου είναι τόσο άσχημος όσο δείχνει η φωτογραφία και τόσο πλούσιος όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε από τη φωτογραφία;
• Φροντιστήρια αγγλικών Βίκυ Καγιά: Ένα μεσημέρι στην παραλία διάβασα μια συνέντευξη που θα μπορούσε να πέσει στο Reading στις εξετάσεις του Proficiency. Η Βίκυ αποκάλυψε ότι δεν κάνει ηλιοθεραπεία στην παραλία αλλά μαυρίζει από τα activities. Πρώτη ερώτηση έπεσε το «πώς ντιλάρεται το jet lag». Ακολούθησαν ερωτήσεις για το outfit, το dress code, το motto kai alla….Όταν μιλάς με τη Βίκυ Καγιά, μπορείς να αφήσεις για λίγο στην άκρη τα ελληνικά σου.
• Λατρεύω το περιοδικό Lucky και τις δηλώσεις άσημων ελληνίδων καταναλωτριών. Λέει μία: «Τα chunky πέδιλα που διάλεξα ταιριάζουν τέλεια με τα Statement κοσμήματα». Μια άλλη: «Απλώς ξετρελάθηκα με το πώς έδεσε το balloοn φόρεμα με το εύθραυστο girlie παντελόνι». Στη μητέρα σου το ‘πες; Κάτι μου λέει ότι είναι φίλες της Βίκυς.
• Κλασικό θέμα περιοδικού: Η Μαρία Ξυνομούνη και η παρέα της σε μια έκθεση ενός avant-garde καλλιτέχνη. Σκέφτομαι πως ακόμα και στο θάνατο των συγκεκριμένων ανθρώπων θα γράψουν: «Με μεγάλη επιτυχία πέθανε»….
• Ρεπορτάζ υπερβολικού γλειψίματος για μια φωτογράφιση της Παπαρίζου:« Η Έλενα ήταν τόσο συνεργάσιμη ώστε κάθε λίγο ρωτούσε τους ανθρώπους του συνεργείου αν θέλουν να φάνε κάτι ή αν χρειάζονταν κάτι άλλο». Κάποια στιγμή το συνεργείο νόμιζε ότι το ίδιο φωτογραφίζεται για το περιοδικό και ότι η Έλενα ήταν το κορίτσι για όλες τις δουλειές. Μήπως προσπαθούσε διακριτικά να τους πει ότι είχε πεινάσει;
• Ρεπορτάζ που αυτοκαταστρέφεται: Ένα ρεπορτάζ του Άλτερ που κατακεραύνωνε τις εκπομπές Δρούζα για το χαμηλό πολιτιστικό τους επίπεδο ξεκίνησε ως εξής: «Το μήλον της έριδος έχει γίνει η Αννα Δρούζα…». Κοντά έπεσε αλλά όχι, δε μιλούσαν για τα μεταγραφικά των καναλιών. Την άλλη φορά θυμηθείτε να βάλετε στη θέση του μήλου την πέτρα του σκανδάλου που βρίσκεται στην ακροθαλασσιά απαρηγόρητη που την ξεχάσατε στη γραμμή της(στη γιορτή της).
• Μιλούσαν δυο γυναίκες στης Αγάπης τη μαχαιριά και έλεγε η μία στην άλλη ότι χρειάζεται άντρα. Σωστή απάντηση: «Δεν χρειάζομαι άντρα, αλεξίσφαιρο χρειάζομαι». Δε δόθηκε ποτέ.
• Ο Κόλιν Φάρελ και ο Τζέιμι Φοξ στο Miami Vice ήταν λέει η αδερφή μου πολύ άντρες και δούλευαν για τη δίωξη ναρκωτικών. Πιο πολύ άντρες από τους Κρητικούς στης Αγάπης Μαχαιριά που δούλευαν στη δίωξη οικογενειών;
• Σταρ: «Με φοβούνται οι άντρες». Εγώ είμαι από αυτούς που σε βαριούνται.
• Παρόμοια δήλωση: «Οι άντρες δύσκολα πλησιάζουν μια διάσημη γυναίκα». Μη μιζεριάζεις διασημότητά μου. Πλησιάζουν ακόμα πιο δύσκολα μια άσχημη γυναίκα.
• Αοιδός: «Θέλω ο άντρας να προβληματίζει το μυαλό μου». Δεν θα συναντήσει και πολλές αντιστάσεις αγαπητή μου. Πλέον τέτοιες δηλώσεις βρίσκεις πάρα πολύ συχνά στα ρεπορτάζ του Σταρ και έχουν χάσει την αξία τους.
• Βάσια Λόη: «Χαιρετίσματα από Χανιά» της λέει ένας συνεργάτης της διαβάζοντας ένα sms. «Από ποιο νομό» ρωτάει εκείνη, καθαρά διευκρινιστικά.
• Κατηγορία γλωσσικά λάθη:
  Δημοσιογράφος στο Άλτερ: Οι γονείς της Μαρίας της άσχημης έχουν ηλεκτρολόγιο. Πούλησαν πρόσφατα το πληκτρολόγιο. Παίκτης Love Generation: Είμαι ονειροπώλης. Οπωροπώλης μήπως;
• Θέμα για να εκτοξεύσεις την καριέρα σου: Τα εορταστικά κιλά. Αν μπορείς να μιλάς για αυτά μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά. Πώς δε θα πάρετε στις γιορτές, πώς θα τα χάσετε μετά τις γιορτές, και σε λίγο καιρό αποκλειστικό: Πώς θα βγεις μωρή στην πλαζ;
• Τι θα απαντούσα στην ερώτηση πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 20 χρόνια; Τρομερό γκόμενο, ημίγυμνο, να βγαίνω από το τζακούζι , γυμνασμένο, με τη γκόμενα να με περιμένει στην πισίνα αναστατωμένη. Πώς με φαντάζομαι με ρωτήσατε και ήμουν απόλυτα ειλικρινής.
• Ό,τι δε σε σκοτώνει, δε σε κάνει πιο δυνατό. Βαρεθήκαμε να ακούμε το κλισέ και το αλλάζουμε. Ό, τι δε σε σκοτώνει δεν είναι θανατηφόρο κρούσμα. Και έτσι βγαίνει νόημα.
• Αβρότητες μεταξύ καλλιτεχνών: «Οι δυο καλλιτέχνες δεν σταμάτησαν λεπτό να αστειεύονται, να πειράζουν ο ένας τον άλλον». Μέχρι που ο ένας στράβωσε;
• Δείτε σε λίγο: Ποια γνωστή παρουσιάστρια έπεσε θύμα ληστείας; Και κάαααθομαι και ‘γω, τρώω και κάτι. Ανησυχώ πάντως. Σε πόσο λίγο όμως; Περνάει η ώρα και πουθενά η ληστεία. Μπας και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη; Εγώ σέβομαι τον πολύτιμο τηλεοπτικό σας χρόνο. Εσείς γιατί δε σέβεστε τον δικό μου και με κάνετε να νιώθω πως δεν είναι πολύτιμος; Άσε που στο τέλος αναρωτιέσαι πότε έκανε επιτυχία η παρουσιάστρια και δεν το πήρες χαμπάρι.
• Κλασικό γράμμα στο TV Zapping: Όλα ξεκινούσαν κάπως έτσι: Μετά από μια τρελή νύχτα κλάμπινγκ βρεθήκαμε να κάνουμε έρωτα. Όταν ήμουν μικρός δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό με τίποτα. Διακτινισμός;
• Παίκτης στο ζευγάρι της χρονιάς: «Σου αφιερώνω τη ρώγα μου». Από το να αφιερώνεις τραγούδια, προτιμότερο είναι. Ακόμα θεωρώ πάντως ότι δεν άκουσα καλά.
• Ρεπορτάζ με γλώσσα αθλητικού ρεπορτάζ: «Λίγες ώρες ήταν αρκετές για την ωραία Ελένη να ξεκουραστεί και να φρεσκαριστεί». Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; Α ναι! Μια στιγμή ήταν αρκετή για τον Ροναλντίνιο να κοντρολάρει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα.
• «Ο σύντροφος της δεν έφυγε στιγμή από δίπλα της» σε ρεπορτάζ όπου το ζευγάρι είναι στα μπουζούκια. Κλασική ατάκα για να πείσει τον αναγνώστη για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του ζευγαριού. Λίγο υπερβολικό το βρίσκω. Είναι σίγουρα στα μπουζούκια το ζεύγος; Δεν φοβηθήκατε και εσείς ότι μπήκε στο νοσοκομείο η σταρ; Μα για ποιο άλλο λόγο να μη φύγει λεπτό από κοντά της ο γκόμενος; Άσε που κρατιόταν τόση ώρα ο άνθρωπος και ήθελε να πάει τουαλέτα.
• Δημοσιογραφική αποτυχία: «Η Μάρω βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής της. Δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από τη δουλειά της». Κλασική υπεκφυγή για να μην τη ρωτήσουν για τα προσωπικά της ή γιατί εκείνη αρνήθηκε να μας αποκαλύψει με ποιον θα χωρίσει στη συνέχεια. Είχαμε μια σκασίλα…
• Ερώτηση Μεταξόπουλου σε χορευτή Οριεντάλ: «Γιατί χορεύεις Οριεντάλ;». Πιθανή απάντηση: «Επειδή είμαι γκέι και εκφράζομαι». Ο κριτής επέμενε. Τι ήθελε τελικά να του πει; Είναι σα να πας δίπλα σε έναν γκέι και να τον ρωτήσεις: «Γιατί φοράς ρουζ;». Αν είναι ένας φίλος σου, δικαιολογείται να του ζητήσεις και το λόγο: Για παράδειγμα: Ρε Αντώνη, γιατί φοράς καλσόν; Τι είναι αυτά τα ξεφτιλίκια;
• Ερώτηση στον Χατζηστεφάνου: «Σας ενοχλεί κάτι στη ελληνική τηλεόραση;». «Ναι, το γεγονός ότι υπάρχει» λέει εκείνος και με κάλυψε απόλυτα.
  
  Εγκαταλείπω το μάταιο τούτο τηλεοπτικό κόσμο. Έρχεται πάλι η ώρα των ευχών των επωνύμων, η ώρα των Χριστουγέννων. Πάντα αναρωτιόμουν: Τους ακούει ο Θεός τους επώνυμους; Σε λίγες μέρες στην Κοπεγχάγη γίνεται η σύνοδος κορυφής για το κλίμα που θα αποφασίσει για τη μείωση, ελπίζουμε, των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Εμείς θα περιμένουμε υπομονετικά να γίνει κάτι και για τη μείωση των εκπομπών ηλιθίων του χαζοκουτίου. Και θα φτάσουμε για αυτό το σκοπό μέχρι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης.

Μακριά και αγαπημένοι!

«Η Στέλλα έχει ωραία μπούτια». Έτσι φώναξε σήμερα ένας νεαρός στη στάση. Δε γύρισα να κοιτάξω την παρέα αλλά άκουσα μια γυναικεία φωνή που του έλεγε να σταματήσει. Αυτό που πρόλαβα να προσέξω ήταν ότι βρισκόταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Δεν τηρούσαν τις αποστάσεις ασφαλείας της εγκυκλίου για την πανδημία.

Σε κάθε Εκπαιδευτική Μονάδα πρέπει να ορισθεί ομάδα με έναν υπεύθυνο «Συντονιστή γρίπης» γράφει η εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας. Προβλέπει ακόμα την αποφυγή κοινής χρήσης μολυβιών, στυλό, μαρκαδόρων και άλλων προσωπικών αντικειμένων. Αν ξεχάσει το παιδί το μολύβι του σπίτι, πολύ απλά, δε θα γράψει. Τυχαίνει μάλιστα τα παιδιά να ξεχνούν τα μολύβια τους τις ημέρες των διαγωνισμάτων. Οι οδηγίες γίνονται πιο αυστηρές παρακάτω: «Σε βήχα ή φτέρνισμα, κάλυψη της μύτης και του στόματος με το μανίκι στο ύψος του αγκώνα ή με χαρτομάντιλο. Το χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο πρέπει να απορρίπτεται αμέσως μετά τη χρήση τόσο από τα παιδιά όσο και από το προσωπικό μέσα στους κάδους απορριμμάτων». Το Υπουργείο έχει προσλάβει ειδικούς χορογράφους για να μάθουν στα παιδιά να εκτελούν με ακρίβεια τις συγκεκριμένες κινήσεις. Τέλος, τους απαγορεύεται να πίνουν νερό απευθείας από τη βρύση με το στόμα. Κανένα πρόβλημα. Κάθε τάξη θα στέλνει τις κοπελιές με τις στάμνες να φέρνουν το νερό.

Χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν αυτήν τη νέα κατάσταση τα σχολεία, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του Υπουργείου. Οι διευθυντές αποβάλλουν άμεσα όποια παιδιά βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου το ένα από το άλλο. Στις αυλές, νέα παιχνίδια έχουν δημιουργηθεί. Οι «Ψείρες» ή «Χώρες» ονομάζονται πλέον «Κρούσματα» ή «Συμπτώματα». Στα 5 κρούσματα σου κάνουν το εμβόλιο. Στα «Μήλα» αυτός που πιάνει την μπάλα, τη σκουπίζει με ένα μαντηλάκι και μετά την ξαναπετάει. Το παιχνίδι μπορεί να καθυστερεί λίγο έτσι, αλλά γίνεται πιο ασφαλές και διδάσκει στα παιδιά την αρετή της υπομονής. Το κυνηγητό και η μπουκάλα απαγορεύτηκαν, ενώ επιτρέπεται στα αγόρια να παίζουν ποδόσφαιρο με τον όρο να μην αμύνονται και να είναι ντυμένοι σαν τον Ισμαέλ Μπλάνκο, τον πρώτο ποδοσφαιριστή που φόρεσε μάσκα. Μάλιστα η Άννα Διαμαντοπούλου σκέφτεται να καλέσει τον Αργεντίνο φορ και να του αναθέσει την καμπάνια υποστήριξης της νέας γρίπης. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ παλιά όλα τα παιδάκια ήθελαν να παίζουν επίθεση, τώρα όλα θέλουν να γίνουν τερματοφύλακες, επειδή ο τερματοφύλακας φοράει τα γάντια. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι είναι θέμα ημερών να βρεθεί ο διάδοχος του Αντώνη Νικοπολίδη. Οι μέχρι πρότινος σκληροί αγώνες στις αλάνες μοιάζουν περισσότερο με αγώνες επίδειξης. Στα σχολικά όλοι φοράνε μάσκες και ζώνες. Οι συνοδοί είναι γιατροί. Αν κάποιο παιδάκι ζαλιστεί, είναι αναγκασμένο να κατέβει από το λεωφορείο μέσα στις ερημιές, για τη δική του ασφάλεια. Οι δάσκαλοι ονομάζονται πλέον συντονιστές γρίπης. Το συντονιστικό συνεδριάζει κάθε μέρα και συζητάει περιστατικά φτερνίσματος, ενώ δίνουν και παίρνουν οι καταγγελίες από παιδιά για ύποπτες συμπεριφορές συμμαθητών τους. Τα παιδικά πάρτυ είναι όλα μασκέ για ευνόητους λόγους. Η αίθουσα διδασκαλίας χωράει πλέον μόνο 4 μαθητές, που κάθονται στις 4 γωνίες της αίθουσας και ο δάσκαλος επικοινωνεί μαζί τους μέσω μιας webcam. Προς το παρόν, δεν φαίνεται να δημιουργείται πρόβλημα στέγασης των υπόλοιπων μαθητών, αφού οι περισσότεροι είναι στα σπίτια τους γιατί αρρώστησαν ή γιατί νιώθουν ότι θα αρρωστήσουν. Όσοι πηγαίνουν ακόμα στο σχολείο, το κάνουν όχι για να μάθουν γράμματα, αλλά για να το καθαρίσουν. Καταργείται τέλος η έκφραση ο διπλανός μου και αντικαθίσταται με την πιο ασφαλή έκφραση, ο μακρινός μου.

Ο Άι Βασίλης έχει προσβληθεί από τον ιό Η1Ν1. Δώρα στα παιδιά φέτος θα μοιράσουν οι επιδημιολόγοι. Μετά τον υπολογιστή των 100 ευρώ, θα δοθεί σε όλους τους μαθητές στα πρότυπα των σχολείων της Αμερικής, ένα όπλο, για τη δική τους ασφάλεια. Είναι απαραίτητο να καταστεί σαφές ότι τα παιδιά μπορούν να απομονώνονται στο Διαδίκτυο για τη δική τους ασφάλεια, μέχρι να το χωνέψουν, μέχρι να το βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι θα πεθάνουν εάν δεν κάνουν αυτά που λέει η εγκύκλιος, για τη δική τους φυσικά ασφάλεια.

Όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να αποδεχτούμε ότι θα πεθάνουμε. Η εκστρατεία της γρίπης μας ζητάει να αφήσουμε τα εφήμερα πείσματα, για τη δική μας ασφάλεια. Γύρισα και είδα πάλι την παρέα. Όχι απλά δεν κρατούσε τις αποστάσεις της εγκυκλίου, αλλά η Στέλλα με μια σοφή ανευθυνότητα είχε πάρει έναν μαντραχαλά αγκαλιά. Δεν είχε τελικά ωραία μπούτια.

Πιότρ Βερχοβένσκι.

Να ισοπεδώσουμε τα βουνά, ωραία σκέψη, καθόλου γελοία. Δε χρειάζεται η παιδεία, φτάνει πια η επιστήμη! Και δίχως την επιστήμη το υλικό αρκεί για χίλια χρόνια, θα πρέπει όμως να οργανωθούν με βάση την υπακοή...Η δίψα της παιδείας είναι δίψα αριστοκρατική. Λίγο η οικογένεια, λίγο ο έρωτας και να η δίψα της ιδιοκτησίας. Θα νεκρώσουμε την επιθυμία. Θα επιτρέψουμε τη μέθη, τις φήμες, τις καταδόσεις. Θα επιτρέψουμε μια πρωτόγνωρη διαφθορά. Κάθε μεγαλοφυία θα την εξαλείψουμε από τα παιδικά της χρόνια. Όλα θα έχουν κοινό παρανομαστή, την πλήρη ισότητα. Αναγκαίο είναι μόνο το αναγκαίο, αυτό θα είναι το σύνθημα για όλη τη γήινη σφαίρα. Χρειάζεται όμως κάποιο ρίγος. Γι' αυτό θα φροντίζουμε εμείς οι άρχοντες. Οι σκλάβοι θα πρέπει να έχουν άρχοντες. Πλήρης υπακοή. Απόλυτη αποπροσωποποίηση. Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Θερίζει και η αντικειμενικότητα.

Φανταστείτε ένα δικαστή να λέει στους φίλους του ότι προσπαθεί να παραμείνει αντικειμενικός. Θα τον κοιτούσαν περίεργα. Θα έλεγαν, πάει, τα ‘χασε ο λειτουργός.

Ο δημοσιογράφος αν το πει, νιώθει περήφανος. Άγνωστο γιατί αλλά τον ερεθίζει αυτή η λέξη. Του αρέσει τόσο πολύ που πασχίζει να είναι αντικειμενικός και στο σεξ. Είναι νηφάλιος, ψυχρός, συγκεντρωμένος. Δεν βγάζει καθόλου συναίσθημα. Είναι αντικειμενικός και με τους φίλους του. Δεν ξεχωρίζει κανέναν, τους θεωρεί όλους ίδιους, βγαίνει μαζί τους με αλφαβητική σειρά. Είναι απόλυτα προγραμματισμένος. Είναι ένα κομπιούτερ.

Τι μαλακίες είναι όλα αυτά σκέφτομαι. Οφείλουμε να είμαστε υποκειμενικοί. Μόνο δίκαιοι χρειάζεται να είμαστε. Γίνεται να σε ρίξω στο κρεβάτι με τον όρο να μη σου πω βρομόλογα, να μην ξεφύγω, να μην παρεκτραπώ πάνω στο πάθος; Μη με περιορίζεις λοιπόν. Θα σου μιλήσω πρόστυχα, θα σε πονέσω και θα σ’ αρέσει κακαμαθημένη και απαιτητικιά αναγνώστρια.

Έχω να ανταγωνιστώ άλλωστε την τηλεόραση σου, που ξέρει να σε ρίχνει στο κρεβάτι κάθε φορά και είναι άσσος στο ψηστήρι. Αφέσου, χαλάρωσε, δεν μας βλέπει κανείς, σου λέει. Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας. Θα σου κάνω και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς. Μόνο άσε με να υπάρχω στο σαλόνι σου, να είμαι η δούλα σου, να αλλάζω κανάλι όποτε μου πεις. Σ’ αγαπώ όπως σε βλέπω και με βλέπεις, σου ψιθυρίζει. Πώς να την ανταγωνιστώ μου λες; Είναι ακαταμάχητη. Είναι η Σαμάνθα του Sex and the City. Είναι η γκόμενά σου. Και είναι και ξανθιά!!!!

Η εφημερίδα, από την άλλη, είναι η καλή κοπέλα που κανείς δε θέλει. Είναι η γεροντοκόρη που δεν ξέρει τι να κάνει για να σου αρέσει. Προσπαθεί να δείξει πιο σέξι, πιο επιθυμητή, να βγάλει προς τα έξω τη θηλυκή της πλευρά. Το dvd της είναι το ξώβυζο της. Είναι γενικά ανοιχτή σε προτάσεις και σε νέες στάσεις. Μαζεύονται και με τις φιλενάδες της από το σχολείο συχνά και κάνουν πιτζάμα πάρτυ για να δουν τι θα κάνουν. Έχει ταλαιπωρηθεί η κακομοίρα πολύ από τους άντρες. Την έπαιρναν, τη διαβάζανε και την παρατούσαν όπου έβρισκαν. Κάθε φορά που την τελείωναν, έπλεναν τα χέρια τους. Ενώ η Tv… Τι μωρό!

Ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει στην τελευταία Lifo: «Οι εκδότες συρρικνώνουν το έτσι κι αλλιώς χαμηλό κόστος των δημοσιογραφικών τμημάτων, επενδύοντας όλο και περισσότερο στα μπιχλιμπίδια, τα οποία υποτίθεται ότι συνοδεύουν τις εφημερίδες. Ξεχνούν ότι το βασικό προϊόν τους είναι η σκέψη, το μεράκι και οι γνώσεις των ανθρώπων που ερευνούν και γράφουν. Οι αναγνώστες θα αγόραζαν ένα έντυπο, αν μπορούσε να τους προσφέρει μια υπηρεσία. Αν μια εφημερίδα γινόταν πλοηγός στη θάλασσα των πληροφοριών που τους περιβάλλει, αν μπορούσε να βάλει τάξη στο χάος».

Τα Μ.Μ.Ε δεν έχουν οδηγίες χρήσης ούτε αντενδείξεις. Μας ζητούν να γίνουμε ρακοσυλλέκτες της πληροφόρησης. Μα πρέπει επιτέλους να αφήσουν τη μανιώδη συλλογή πληροφοριών λες και ψάχνουν σπάνια χαρτάκια της Panini. Μοιάζουν με την αστυνομία που ερευνά μια υπόθεση. Μαζεύουν πληροφορίες και δεν τις αξιοποιούν. Με όλα τα πράγματα «δεν ασχολούνται παρά μόνο σχεδόν» για να θυμηθούμε την καταπληκτική αυτή φράση του Καμύ. Και αποτυγχάνουν, ενώ όλοι γνωρίζουν το δράστη. «Οι άνθρωποι ωφελούνται περισσότερο όταν επιτρέπουν στους συνανθρώπους τους να ζουν όπως νομίζουν καλύτερα» λέει μια διάσημη ρήση του Τζον Στιούαρτ Μιλ. Την ελευθερία αυτή στο γράψιμο θα μπορούσαν να ζητήσουν οι συντάκτες από τις εφημερίδες τους.

Ο κόσμος συνηθίζει να γουστάρει πληροφόρηση Troktikou επιπέδου. Ο τάδε τον παίρνει, ο άλλος τα πιάνει. Δώσ’ του κουτσομπολιό και Γκέλερ και πάρ’ του την ψυχή. Καλλιεργείς έτσι την περιέργειά του, επιζητάς τον εντυπωσιασμό, δεν του διδάσκεις τίποτα. Μάθαμε στον κόσμο να διαβάζει τον τίτλο του ρεπορτάζ και να γυρνάει σελίδα. Και αφήσαμε την τηλεόραση να αλωνίζει και να ξεμυαλίζει. Ανοίγοντας το δέκτη της, η TV μας ζητάει να παραδώσουμε το πνεύμα μας. Τα φυτά θέλουνε φως. Σε λίγο δεν θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το συλλογισμό της Βάσιας Λόη.

Είναι πράγματι αβάσταχτο όπως έγραψε η Ρούλα Γεωργακοπούλου να είσαι πολίτης επί 24ώρου βάσεως. Τα οράματα για μια καλύτερη κοινωνία δεν επιδιώκουν την κυριαρχία. Η προσπάθεια γίνεται για να ρίξουμε στα μυαλά των ανθρώπων μερικές ωραίες ιδέες. Προτιμούμε πολίτες απρόθυμους παρά πειθήνιους, ελεύθερους παρά φοβισμένους, προβληματισμένους παρά προσηλυτισμένους. Είναι και το τι θέλουν εκείνοι βέβαια. Το μοιραίο ιδεολόγημα: Αυτό που θέλει ο κόσμος.

Ο γιατρός μου συνέστησε να κόψω την τηλεόραση. Θα κάνω ό, τι μπορώ για να σώσω το γάμο μου. Ίσως πρέπει να δεχτώ ότι είναι έτσι φτιαγμένα τα ΜΜΕ που δεν θα πληροφορήσουν ποτέ και κανέναν. Λογοκρισία έγινε η υπερπληροφόρηση, η παραπληροφόρηση και τα κριτήρια της είδησης. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι μασάνε τα λόγια τους επειδή πεινάνε ή επειδή κολυμπάνε σε πισίνες και λεφτά. Και συ καημένε Pasaena, δέξου το και άσε ήσυχο το πληκτρολόγιο. Ο κόσμος που θέλεις να αλλάξεις, δε σε διαβάζει.

Θέμα γούστου!

«Όποιος θέλει να αγωνιστεί για τη μείωση των κερδών των πολυεθνικών θα πρέπει να αναθέσει τη φροντίδα της υγείας του στον καλό Θεούλη» γράφει ο καταπληκτικός κατά τα άλλα Μιχάλης Μητσός στις Διαστάσεις. Η φράση θα έβγαζε νόημα και ως εξής: Όποιος θέλει να αγωνιστεί για τη φροντίδα της υγείας του θα πρέπει να αναθέσει τη μείωση των κερδών των πολυεθνικών στον καλό Θεούλη. Διαλέξτε αυτό που σας ταιριάζει.

Eat your words!

Είναι η ώρα του δεύτερου ματς στο Euro 2004. Η Ελλάδα χάνει στο ημίχρονο με 1-0 από ένα γκολ του Μοριέντες και δεν φαίνεται ικανή να επαναλάβει τον άθλο της πρεμιέρας με την Πορτογαλία. Δεν μας φτάνει που παίζουμε χάλια, ο Ρεχάγκελ κάνει κάτι ακατανόητο. Βγάζει Γιαννακόπουλο και Καραγκούνη και βάζει Τσιάρτα και Ντέμη. Είναι στα καλά του ο γέρος; Είπαμε να χάσουμε, όχι και να διασυρθούμε. Μήπως είναι μασόνος και θέλει το κακό των Ελλήνων;

Κι όμως. Το θαύμα γίνεται. Ο Τσιάρτας περνάει μια μπαλιά 40 μέτρων στον Χαριστέα που ισοφαρίζει και κρατάμε το x μέχρι το τέλος, με το Σάκη Ρουβά και την κάμερα του Star στις εξέδρες να παραληρούν. Τι έγινε; Ο Όττο πήρε το αποτέλεσμα βάζοντας στο παιχνίδι Βρύζα, Ντέμη και Χαριστέα, τρεις δηλαδή επιθετικούς και τον Τσιάρτα που φημίζεται για τη συνέπεια του στη λεγόμενη άμυνα με τα μάτια από πίσω τους στα χαφ. Εκείνη τη μέρα έσκισα τα πτυχία μου.

Η λογική δεν είναι όργανο κατανόησης του ποδοσφαίρου. Δεν πιστεύω φυσικά ούτε στα ρεύματα του ανορθολογισμού όπως η αστρολογία ή ο αποκρυφισμός. Τα «λάθη» του Όττο είναι προφανή. Θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ένα μικρό παιδί. Συχνά δεν έχουν λογική οι κινήσεις του. Μήπως κάνει καλά όμως που πράττει ανορθόδοξα;

Ο Κώστας Λογαράς έγραφε μεσοβδόμαδα στην επιφυλλίδα του στα Νέα: «Οι αναλύσεις και οι λογοδιαρροιακές συζητήσεις στα κανάλια για την ψυχανάλυση της δεξιόστροφης ή αριστερόστροφης μπαλιάς που σε συνδυασμό με την υποτείνουσα της παράπλευρης καθέτου των δοκαριών προκαλεί τη μία ή την άλλη φάση του αγώνα έχουν καταντήσει γραφική υπερβολή. Αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν τη θεωρία του Αινστάιν». Πώς να παραδεχτούν αλήθεια οι αθλητικογράφοι ότι ασχολούνται με κάτι τόσο ρευστό, εύθραυστο, ανάλαφρο και απρόβλεπτο όπως το ποδόσφαιρο; Η αδυναμία τους να αποδεχτούν κάτι απλό που θα τους στερούσε κύρος και μπόϊ, είναι το αστείο του πράγματος. Το χειρότερο βρίσκεται στην στοχευμένη καλλιέργεια μιας αρρωστημένης σχέσης με τον βασιλιά των σπορ.

«Η σχολή της μουρμούρας, της απαξίωσης, του μηδενισμού, του «Έλα μωρέ τώρα, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τάδε» δεν δημιουργήθηκε από το Γιώργο Γεωργίου. Ο Γεωργίου έγινε αυτός που έγινε ακριβώς επειδή εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο μια προϋπάρχουσα ανάγκη» γράφει το Oldboy. Πρόκειται για την ανάγκη να κολακεύσεις τον οπαδό αφήνοντας του το περιθώριο να πιστεύει ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι ρεμάλια, αλλιώς παλτά, που παίρνουν αδίκως τα λεφτά του. Και επομένως δικαιολογεί την απογοήτευση του για το θέαμα ή ακόμα χειρότερα, τα αποτελέσματα που δεν έρχονται, που δεν του προσφέρονται.

«Με πίεζαν να διώξω τον Ρεχάγκελ πριν τα μπαράζ» αποκάλυψε ο Πιλάβιος. Μας υποτιμήσατε είπε ο Καραγκούνης. Όπως κάθε μακροχρόνια σχέση, η σχέση μας με τον χερ Όττο, μας κούρασε. Οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αποφύγουν τις απαραίτητες υπερβολές. Ο ένας παρασύρει τον άλλον. Το θαύμα ωστόσο έγινε. Αρχίσαμε πάλι τα "Ευχαριστούμε Όττο". Δεν είναι τυχαίος προπονητής είπε κάποιος. Η Εθνική πέρασε στο Μουντιάλ και είναι κάτι που πρέπει να το δεχτούμε. Πανηγύρια δεν είχαμε. Το ‘βαλε ο Σαλπιγγίδης βλέπετε το γκολ, όχι ο Ντουντού, αλλά δεν πειράζει. Στην Εθνική παίζουν Έλληνες. Την ίδια ώρα κάποιοι κάτι συζητάνε στο Aris Fm, έναν καινούριο σταθμό της Θεσσαλονίκης. Φοβάμαι να ακούσω τι λένε.

Ο Αντώνης Πανούτσος κρίνει πως η κριτική λειτουργεί τελικά θετικά. Σαν μια άτυπη συμφωνία μεταξύ των δημοσιογράφων και των παικτών, οι μεν γράφουν και οι δε απαντούν στο γήπεδο. Η ισορροπία αυτή μας οδηγεί στην Νότια Αφρική. Μπορεί να είναι και έτσι...

Αν αρκετοί δημοσιογράφοι των πολιτικών εφημερίδων είναι μονόφθαλμοι, η πλειονότητα των αθλητικογράφων είναι απολύτως τυφλή, καθώς το αίτημα της για την πτώση της χούντας του Ρεχάγκελ, δεν φτάνει στο φίλαθλο κόσμο. Οι κύριοι αυτοί, δίχως καμία συγκρότηση, αποδεικνύουν μια ακόμα φορά, ότι δεν είμαστε σε θέση να τιμάμε κανέναν στην Ελλάδα. Προτιμάμε να τον αποθεώνουμε από τα πρωτοσέλιδα και να τον εξαφανίζουμε από αυτά, σύμφωνα με τα κέφια μας, βασιζόμενοι δήθεν στην υπομονή μας που εξαντλείται. Κοινώς, αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, θα έφευγα. Αν ήμουν ο Ρεχάγκελ, δεν θα ήμασταν στο Μουντιάλ.

Το Οldboy το έγραψε καλύτερα: «Στη Νότια Αφρική αν πάρεις το αποτέλεσμα θα τα λατρέψεις ξανά με όλη σου την καρδιά αυτά τα παιδιά κι αυτόν τον προπονητή. Αν δεν το πάρεις θα σιχαθεί ξανά η ψυχή σου αυτό το συνονθύλευμα των άμπαλων που καθοδηγείται από αυτό το ραμολιμέντο».

Ο Ρεχάγκελ δεν είναι ο Muhammad Ali για να αρχίσει να φωνάζει και να παραληρεί. Αυτό που δεν αντέχουν στον Όττο είναι πως είναι επιτυχημένος. Το δικό τους οπαδικό ποδόσφαιρο είναι κλινικά νεκρό εδώ και πολύ καιρό αλλά το κρατάνε στη ζωή με μηχανική χουλιγκανική υποστήριξη. Μόλις έμαθα μάλιστα ότι ο Πας Γιάννενα ισοφάρισε τον Ολυμπιακό στο 90ο λεπτό. Καταδικάζω αυτήν την απαράδεκτη ενέργεια και εκφράζω την οδύνη και τα θερμότερα συλληπητήριά μου στα ερυθρόλευκα θύματα και τις οικογένειές τους.

Ιατρικό ανακοινωθέν!

Θερίζει η νέα γρίπη!!!!!!!


http://www.youtube.com/watch?v=cH9G_KW_OAk Στην Εντατική βρίσκεται η χώρα είπε ο πρωθυπουργός!

http://www.youtube.com/watch?v=tH9U9CCHLYg Στο διπλανό δωμάτιο, ένα άλλο, πιο ανθρώπινο δράμα εκτυλίσσεται.

Καλό θα ήταν ο πρωθυπουργός να προσέχει τα λόγια του γιατί μας προκαλεί ζερβακικούς και όχι μόνο συνειρμούς.

Barack Samaras!

Είναι πρώτος ο Σαμαράς στα γκάλοπ; Βλέπω καλά ή είναι παρενέργεια του εμβολίου της νέας γρίπης; Αν γίνει ο Σαμαράς πρόεδρος της Ν.Δ δεν πρέπει να γίνει και ο Τσοβόλας αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ; Μια άλλη εποχή, παλιά, ξημερώνει!

Update: Και ο Μάριος Σαλμάς στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά. Μένει να δούμε τι στάση θα κρατήσει τώρα ο Σταύρος Ζαλμάς!

Στα πηγάδια της ζωής.

Ο Θαλής κάποτε περπατώντας με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, έπεσε σε ένα πηγάδι που βρισκόταν μπροστά στα πόδια του. Και έγινε αντικείμενο χλεύης από μια χωριατοπούλα, δικαίως. Ο σοφός Μιλήσιος ωστόσο γνώριζε πως για να ονειρεύεσαι, πρέπει να ρίχνεις και καμιά ματιά στον ουρανό. Δεν θα γνωρίσεις ποτέ τίποτα, αν δεν σκέφτεσαι κάτι, αν δεν πέφτεις πού και πού σε πηγάδια.

Αν ολόκληρος Θαλής έγινε σε μια άτυχη στιγμή του δακτυλοδεικτούμενος, φανταστείτε τι τραβάει ο καθένας μας όταν μας πιάνουν στα στόματά τους οι άλλοι. Κανείς δεν ξεφεύγει από το σκληρό κοινωνικό σχόλιο. Και συνήθως οι άνθρωποι όταν κρίνουν το πώς έφτιαξε ο Θεός έναν άλλον άνθρωπο έχουν την τάση να είναι πιο αυστηροί και από τον ίδιο. Πολλά ανθρώπινα πλάσματα είναι αναγκασμένα από την ώρα που γεννιούνται να δέχονται σιωπηλά την αποξένωση που τους επιφυλάσσουμε. Δεν προσέχουμε την απομόνωσή τους λόγω χρόνου, είμαστε ρατσιστές λόγω συνθηκών, δεν προλαβαίνουμε να είμαστε άνθρωποι. «Ο άνθρωπος που κρίνει κάποιον άλλο είναι ένα θέαμα που θα με έκανε να σκάσω στα γέλια αν δεν μου προκαλούσε οίκτο», έλεγε ο Φλομπέρ. Αχάριστος κι εκείνος που παλεύει για την αναγνώριση της αξίας του και γκρινιάζει, ενόσω κάποιοι μάχονται στη μοναξιά για την αναγνώριση της ύπαρξής τους.

Οι μοναχικοί άνθρωποι φοβούνταν πάντα τον εαυτό τους περισσότερο από το συνηθισμένο, απορρίπτοντας στους ανθρώπους τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ο Γερμανός τερματοφύλακας, ο Ρόμπερτ Ένκε, αυτοκτόνησε επειδή δεν ξεπέρασε το χαμό της δίχρονης κόρης του. Ένας άλλος νεαρός άνδρας τον μιμήθηκε πέφτοντας από την Ακρόπολη, μια μέρα αφότου η Beyonce την βρήκε κλειστή. Γλίστρησαν και αυτοί όπως ο Θαλής, στα πηγάδια που μας ρίχνει η ζωή, παραστράτησαν από την κατάσταση ήρεμης απελπισίας που ο Θορώ πίστευε ότι οι περισσότεροι συμπολίτες του βίωναν.

Δεν θα άξιζε ένα λάθος που δεν μπορούμε να μετανιώσουμε. Η ζωή, αυτή η μάχη ανάμεσα στο ωραίο, το τυχαίο και το μάταιο, δεν μας προστάζει να αλλάξουμε τον κόσμο, θα ήθελε όμως κατά βάθος να παλέψουμε, να βρούμε λίγο χρόνο και γι' αυτόν, όπως θα παλεύαμε για έναν έρωτα, το πιο ζεστό κρησφύγετο του εαυτού μας. Αναρωτιέμαι αν είμαστε σε θέση πια να την αναγνωρίζουμε, έτσι όπως αλλάζει πρόσωπα. Σίγουρα το να ζει κανείς δεν είναι και το πιο ασφαλές πράγμα που μπορεί να κάνει, με τόσες γρίπες και τόσους εγκληματίες. Αν ονειρεύεσαι με βάση το φόβο σου όμως, θα ζήσεις τον εφιάλτη. Αν δεν εμβολιαστούμε, αυξάνονται οι πιθανότητες να εμφανίσουμε συμπτώματα ζωής.

Ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Και όχι μόνο. Είναι και έξυπνος. Γι’ αυτό θυμώνω περισσότερο μαζί του. Γιατί περιφέρει μια αλαζονεία που θεωρεί δικαιολογημένη, χωρίς να κάνει τίποτα. Η ιδεολογία του για παράδειγμα είναι αυτό που παραδέχεται ότι πιστεύει. Στην πραγματικότητα έχει πολλές δεύτερες σκέψεις. Του λείπει επομένως η ειλικρίνεια. Με τον ίδιο τρόπο, όσοι είναι υπέρ του πολέμου, είναι αυτοί που δεν έχουν πολεμήσει. Συνεπώς δεν εκφράζουν μιαν άποψη ,αλλά μάλλον μια επιθυμία που ειδικά σε κάποιους δημοσιογράφους πρέπει άμεσα να ικανοποιήσουμε. Αν αφήναμε για τον πόλεμο να μιλήσουν οι νεκροί, αν τα μυαλά δούλευαν μαζί με τις καρδιές, θα παραδίδαμε τα όπλα.

Το Τείχος χτίστηκε για να προστατευτεί το Ανατολικό Βερολίνο. Έχει δίκιο η κυρία Παπαρήγα. Είναι πολύ δύσκολο να προστατευτείς από την ελευθερία, όταν κινδυνεύεις από αυτήν. Ο κόσμος, χάνοντας πολύ αίμα, άλλαξε και κάποια τείχη έπεσαν. Ο Νόρμαν Μέιλερ είχε γράψει κάποτε ότι: «από το Γουότεργκέιτ και μετά, τα Μ.Μ.Ε, πιστεύουν ότι τους επιτρέπονται τα πάντα». Ό,τι ήταν το σκάνδαλο της κυβέρνησης Νίξον για τα Μ.Μ.Ε, ήταν η Πτώση του Τείχους για τον καπιταλισμό. Ανεξέλεγκτος και παντοδύναμος έκτοτε, παραδίδει από νωρίς δωρεάν μαθήματα σε αφελείς νέους. Νοσταλγούμε ώρες ώρες και εμείς σαν την Αλέκα τον Μαρξ που έλεγε ότι «ριζοσπάστης είναι αυτός που φτάνει στις ρίζες, δηλαδή στον άνθρωπο», κάτι που τόσο συχνά ξεχνάει η ελεύθερη και ωραία αγορά.

Συνεργάτες του blog μου είναι οι μεγάλοι στοχαστές, οι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι. Αυτοί που έγιναν μεγάλοι επειδή είπαν πράγματα απλά. Τα μεγάλα μυαλά είχαν κοινό νου, γεγονός που αφενός δικαιολογεί τα λάθη τους και αφετέρου δεν τα κάνει δύσκολα στην κατανόηση τους όπως νομίζουν μερικοί. Ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του σύγχρονου κόσμου, ακόμα και των εφημερίδων, είναι ότι εξόρισαν τη σκέψη, τη γνώση, το βιβλίο. Οι νέοι αρνιούνται «κάθε συζήτηση με ένα πολιτιστικό σύστημα το οποίο περιφρονούν θεωρώντας το ωμή , αναχρονιστική απάτη» γράφει ο Στάινερ. Μόνο η ραπ μουσική ανθεί, που με τον ασυνάρτητο λόγο της εκφράζει όλη αυτή τη σύγχυση και την απόρριψη και μοιάζει αληθινή στους μικρούς, μόνο και μόνο επειδή είναι οργισμένη.

Όταν σκέφτεσαι, γίνεσαι για λίγο άστεγος. Ο κόσμος είναι τόσο αστείος, που μπορεί πλέον να μη διώκεσαι γι΄ αυτό που πιστεύεις, αλλά γι’ αυτό που ψηφίζεις. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα μάλιστα ότι οι λαοί μοιάζουν τόσο πολύ, που σε περίπτωση που το μάθαιναν, θα απογοητεύονταν.

Ακόμα και στα πιο άκεφα κείμενά σου, οφείλεις να αφήνεις την ελπίδα να κάνει τον επίλογο- μια διαφορετική ελπίδα από το δημοσιογραφικό: Ας ελπίσουμε. Το χιούμορ θα μπορούσε να είναι το άρωμα των ιδεών που θα τις έκανε πιο ελκυστικές. Δεν θα υπήρχε κακή ώρα για το καλό χιούμορ. Το σταυρό μας θα τον κάναμε μπαίνοντας σε ένα βιβλιοπωλείο. Κατοικίδια θα είχανε τα σπίτια που δεν θα' χανε βιβλία. Τα όνειρα θα ήταν φιλότιμα.

Θα συνεχίσω να γράφω για να με ανακαλύψω, για να ξεφύγω από τον εαυτό μου μπας και τον βρω. Μιλάω μόνο όταν θέλω να κρυφτώ ή να κάνω τους άλλους να γελάσουν. Ο μόνος τρόπος πιστεύω για να πεις κάτι είναι να το γράψεις. Άνθρωπε αν έχεις να πεις κάτι, πες το τώρα, αλλιώς ας σωπάσεις για πάντα, θα μας έλεγε και ο Δημιουργός που το μόνο που τον δικαιολογεί είναι ότι δεν υπάρχει, όπως είπε ο Σταντάλ.

Πόσες φορές δεν έχω ακούσει διάφορους τύπους να καυχώνται για το πόσο καταπληκτικά πηδάνε, για το πώς έδειραν αυτόν που τους προσέβαλε, για το πόσο τους αρέσει να ζουν στα όρια. Μα φίλε μου, αν είσαι στ’ αλήθεια ριψοκίνδυνος, διάβασε. Ταξίδεψε με τα βιβλία. Κινδύνεψε να σκεφτείς και να μάθεις. Μερικοί άνθρωποι δεν θα άντεχαν ποτέ αυτό το ακραίο νούμερο, αυτό το μαρτύριο, της ανάγνωσης το βασανιστήριο. Θα προτιμούσαν τον Γιούρι Γκέλερ, τον ΠΑΟΚ, τα σπόρια, τις γκόμενες. Και δικαιολογημένα, ως ένα βαθμό. Μερικά πράγματα δεν αμφισβητούνται από κανέναν.

Ν.Κ

Κύριε, κοίταξε την καρδιά μου! Πάλεψα να μην πράξω το κακό και μίσησα το ψέμα, όχι από φόβο να μη με τιμωρήσεις Συ, που ήθελα να σε πιστέψω μα δεν το μπορούσα. Το κακό και το ψέμα τα μίσησα, γιατί πίστευα πως ταπεινώνουν την ψυχή του ανθρώπου. Αν η περηφάνια αυτή, να γυρεύω να κάνω το καλό, χωρίς να περιμένω αμοιβή από κανένα, ούτε καν από Σένα- αν η περηφάνια αυτή ήταν αμάρτημα, τιμώρησε με. Την ευθύνη δεν ζήτησα ποτέ μου να την ξεφύγω. Κύριε κοίταξε το πρόσωπο μου! Είναι σκαμμένο από την έγνοια για τους ανθρώπους και από την απέλπιδη αγωνία μου να Σε βρω. Πολλά μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι- δεν τους κράτησα ποτέ κακία. Ένα όμως με πλήγωνε βαθιά πάντα: ότι μου αρνήθηκαν την ειλικρίνεια της αγωνίας μου.
Νίκος Καζαντζάκης.

Που ‘σαι Σωκράτη να με διαφθείρεις;

Μία θεωρία της Ράνιας λέει: «Όποιος είπε ότι τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, δούλευε για τους πλούσιους. Τα λεφτά δεν μπορούν ν’ αγοράσουν την ευτυχία. Ναι, αλλά όπως είπαν και άλλοι πριν από μένα, μπορούν ν’ αγοράσουν ένα σωρό άλλα χρήσιμα πράγματα, όπως π.χ. μια μέρα στο σπα. Και μια μέρα στο σπα είναι ευτυχία».

Στον Ταχυδρόμο του Σαββάτου, μίλησαν εκκολαπτόμενα golden boys και girls. Η πρώτη είπε: «Θα έκανα τα πάντα για να τα καταφέρω ίσως και λίγο βρόμικα, αλλά δε θέλω και να χάσω την αξιοπρέπεια μου». 2000 ευρώ ζητούσε για αρχή. Η δεύτερη ελάλησε: «Θα κάνω ό, τι μπορώ για να αποδεικνύω ότι υπερτερώ(19 χρονών σκατό) και ότι είμαι η καταλληλότερη για την κορυφή. Προσωπικά μου αξίζει και μου ταιριάζει κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Θέλω μια θέση ψηλά, με αρκετά λεφτά. Ζητάω τα αυτονόητα». Υποκειμενικό και το αυτονόητο, για να παραφράσω τη Δημουλά. Το πιο ισορροπημένο ήταν το αγόρι. Λίγη από την αυτοπεποίθηση τους να είχα. Και τις λαστιχένιες αρχές τους.

Στο Ψυχώ ένας εκατομμυριούχος πελάτης, ο Τομ Κάσιντι, λέει φλερτάροντας με την πρωταγωνίστρια Μάριον προτού εκείνη εξαφανιστεί με τα λεφτά του αφεντικού της: “You know what I do about unhappiness? I buy it off”. Δεν μπορούμε να αγοράσουμε την ευτυχία αλλά γίνεται να εξαγοράσουμε την δυστυχία;

Αμφιβάλλω. Ο Όρσον Γουέλς μας δίδαξε το αντίθετο στον Πολίτη Κέιν. Δεν υπάρχει πιο δύσκολη τέχνη από το να ζει κανείς έγραψε ο Σενέκας. Είναι όμορφο οι άνθρωποι να επιδιώκουν τα ερεθίσματα που αφορούν στα προβλήματα της ύπαρξης και της ζωής, ακόμα κι αν είναι ανάλαφρα, σαν τις θεωρίες της Ράνιας. «Και τον λογαριασμό της ΔΕΗ να διαβάσετε, καλό θα σας κάνει» όπως είπε και ο Μαρκοράς στην Κουντουράτου. Όλοι ξέρουμε πια ότι η γενίκευση έχει φτιαχτεί από τις εξαιρέσεις. Σκεφτείτε έλεγε ο Ρίλκε «αν κάποτε αντί για λαούς, έθνη, οικογένειες και κοινωνίες έχουμε ανθρώπους; Αν δεν μπορούμε πλέον να ομαδοποιήσουμε ούτε τρεις κάτω από ένα όνομα! Δε θα υποχρεωθεί τότε ο κόσμος να διευρυνθεί;». Ο ποιητής πίστευε ότι όσο πιο ανθρώπινοι γινόμαστε, τόσο περισσότερο διαφέρουμε. Ως πότε θα τσουβαλιάζουμε το αντίθετο φύλο;

Έχουμε μάθει πώς να ντυνόμαστε, πώς να στεκόμαστε, πώς να πουλάμε μούρη, αλλά όχι πώς να αγαπιόμαστε, όχι πώς να σκεφτόμαστε. Προσπαθούμε να νιώσουμε καλύτερα κλεισμένοι στον εαυτό μας, όσο εξωστρεφείς κι αν δείχνουμε. Ο πόνος, εξορισμένος πλέον και από την TV, είναι ανεπίτρεπτος και απαράδεκτος. Αυτός που τον φέρει, πρέπει να νιώθει ενοχές. Γίνεται λεπρός και ανεπιθύμητος. Οφείλει να τον κρύβει. Αν πονάς είσαι ψωριάρης, αν χαμογελάς είσαι ύποπτος. Σου απομένει μόνο μία επιλογή: το βλέμμα του κενού. Και όλο ψάχνουμε να νιώσουμε καλύτερα, με οποιονδήποτε τρόπο, όπως δείχνει εκπληκτικά το Monsters ball, όπου η βραβευμένη Hale Berry εκλιπαρεί τον Billy Bob Thornton να την κάνει να νιώσει καλά, στη συγκλονιστική ερωτική σκηνή.

Να πιούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να τσιρίξουμε, να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον, να ασχοληθούν μαζί μας, να επιδείξουμε τους τίτλους ευτυχίας μας όπως άλλοι τους τίτλους ευγενείας τους (Μπρυκνέρ). Υπερβάλλουμε για να μη μας πουν βαρετούς, το ένστικτο αυτοπροστασίας μας γίνεται η φυλακή μας, η καχυποψία μας αντικαθιστά την αφέλειά μας, η αυθαίρετη κρίση μας αποδεικνύει την ισχύ μας. Ο φανατισμός σύμπτωμα αμορφωσιάς, ο μηδενισμός σημάδι παραίτησης. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Αδειάζουμε τα βλέμματα για να γεμίσουμε τα ποτήρια.

Το αλκοόλ που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει, μας προσκαλεί να πιούμε την δυστυχία μας, να την πιούμε μέχρι πάτο, στην υγειά της. Τα groups στο Facebook δεν μπορούν παρά να το υμνούν: α)Τι να μας κάνει η μπύρα, μια μπύρα μόνο τι να μας κάνει, β)Άλλοι πίνουν από πόνο, άλλοι από αγάπη, εμείς πίνουμε από το πρωί, είναι δύο από αυτά και τουλάχιστον τα σώζει το χιούμορ τους. Όσο πιο πολύ πίνεις τόσο πιο πολύ ευτυχισμένος θα είσαι ή θα γίνεις. Ανακοινωθέν από το μέτωπο θυμίζουν και τα διάφορα status(es), όπου με αγωνία πληροφορούμε τους άλλους για το πόσο διασκεδάσαμε χθες, πόσο χορέψαμε, εκφράζοντας την κραυγή των μεθυσμένων από τα έγκατα του κωλομάγαζου που διαφημίζει η τοπική τηλεόραση ή από τον ομφαλό της διασκέδασης, τη Μύκονο: «Περνάμε τέεεεελεια». Το μελαγχολικό βλέμμα όμως επιμένει.

Είναι ένας τρόπος να περάσουμε καλά, αναμφίβολα. Όταν ο χώρος το επιτρέπει και είμαστε και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι συνθήκες είναι ιδανικές. Δεν υποτιμούμε σε καμία περίπτωση την ανάγκη του κόσμου που εργάζεται να γλεντήσει. Δεν αντέχουμε ωστόσο και αυτήν τη συστηματική εξερεύνηση της αντοχής μας στο ποτό. Νομίζουμε ότι ακολουθώντας το ρεύμα του μπαρ θα γίνουμε αυτομάτως ευτυχισμένοι, αδιαφορώντας για τις βαθύτερες ανάγκες μας που φοβόμαστε ότι θα μας απομονώσουν από τις παρέες μας. Μα είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα μας χτυπήσουν την πόρτα. Τα κενά δεν καλύπτονται στο σκοτάδι.

Αντιδραστικός από τη φύση μου, σάρκαζα τις αφίσες των φοιτητικών παρατάξεων: «Γιατί μας λέτε ότι θα έχει άφθονο ποτό, αλκοολικοί είμαστε;». «Θα έρθεις;» με ρωτούσαν. «Γιατί ρε παιδιά, τι γιορτάζουμε» απαντούσα, παρατήρηση που θεωρούνταν απρεπής… Θα ήθελα πολύ να έχω κάθε μέρα το ίδιο κέφι για να γιορτάζω τη ζωή, αλλά συνήθως η σύνθεση της παρέας με απέτρεπε από το να το δοκιμάζω συχνά. «Ω ζωή σε αγαπώ, αλλά όχι κάθε μέρα» έλεγε ο Τσερρόλι. Εμείς λέμε, η ζωή είναι ωραία, αλλά να ‘χεις πιει πρώτα κάτι.

Και ο έρωτας; Ερωτεύονται συχνά όσοι δεν αντέχουν τον εαυτό τους καθότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεφορτωθείς τον εαυτό σου από το να ερωτευτείς, να φορτώσεις την ύπαρξή σου σε έναν άλλον, συνήθως χειρότερό σου, προκειμένου να τον κατηγορήσεις όταν αρχίσεις να τον πνίγεις με τη φορτικότητά σου. Η αυτοπεποίθησή μας είναι μια κινούμενη άμμος. Είναι ντροπή να είμαστε πλήρεις, είναι υποτίμηση του άλλου η ελεύθερη βούληση, είναι προκλητική η ανεξαρτησία, η αγάπη σημαίνει εξάρτηση, σημαίνει μιζέρια. Στους άλλους, συνήθως αυτούς που μας ταλαιπωρούν, μπερδέψαμε τη γλύκα με την καλοσύνη και την ευαισθησία με την αδυναμία. Και οι γυναίκες που ζητούν κυνηγούς θα πρέπει τουλάχιστον να είναι διατεθειμένες να αιχμαλωτιστούν, δηλαδή να δυστυχήσουν.

«Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια» λέει ο Αρκάς. Εκπομπές με ειδικές ικανότητες, εκπομπές-κινητά, που σκοτώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα πλημμυρίζουν την ελληνική τηλεόραση: Φύτρωσε, ντούλεψε, λέει ο Γκέλερ. Φιλέτο στο μάτι, μπριζόλα στη μούρη για τα μοντέλα. Σαχλαμάρα ομαδάρα από το πρωί, γλυκανάλατα σίριαλ, μια ακόμα αντιγραφή του Χριστόφορου με το δηλητηριώδες σπέρμα του. Οι Έλληνες έπαψαν να είναι βασιλόφρονες αφού η αβοήθητη βασίλισσα Μενεγάκη χάνει στα νούμερα και το πραξικόπημα Καραμέρου-Χαριτάτου μας συγκλονίζει. Οι θεωρίες της Ράνιας γίνονται οδηγός της ζωής μας. Και όλοι μαζί φωτογραφιζόμαστε για το Facebook.

Βάζουμε τα κιλά μας υπό επιτήρηση λες και πρόκειται για την οικονομία της χώρας, τα συναισθήματα μας περνούν από την ευτυχία στην δυστυχία με τρελό ρυθμό που δεν τα προλαβαίνουμε, είμαστε εύθραυστοι ή εντελώς ανίκανοι να ζήσουμε κάτι πραγματικό. Όλο και κάποιος μας πιέζει και μας αγχώνει. Η αλήθεια μας είναι το πιο αποκρουστικό θέαμα.

Οι άντρες είναι έτσι, είναι αλλιώς, είναι όλοι ίδιοι. Όλες οι θεωρίες και οι ιδεολογίες απέτυχαν από τη στιγμή που πήγαν να κατατάξουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες ή να τους συμπεριλάβουν όλους κάτω από τις φτερούγες τους. Οι άντρες φυσικά και δεν είναι ίδιοι. Οι γυναίκες το ίδιο. Αλλιώς το παιχνίδι θα σταματούσε, θα αγαπιόμασταν ή θα μισιόμασταν όλοι, δεν θα ψάχναμε συστηματικά το περιβόητο άλλο μας μισό. Ούτε αυτή η έκφραση μου αρέσει. Προτιμώ να βρω το άλλο μου ολόκληρο, εννοώντας ότι ζητάω έναν άνθρωπο ανεξάρτητο, που θα με επιλέξει και θα τον επιλέξω, τιμώντας την επιλογή μου, υπερασπίζοντάς την μέχρι τέλους, ακόμη και αν πρόκειται για ένα λάθος.

Η αλήθεια είναι μία. Δεν συγχωρούμε ποτέ αυτούς που μας αγάπησαν ολοκληρωτικά. Ο εαυτός μας, αυτός ο κλέφτης μέσα στον νου μας που δεν έχουμε αντιληφθεί, γδύνει τις χαρές της ζωής μας, ανενόχλητος. Να είσαι επιεικής έλεγε ο Πιτιγκρίλι με αυτούς που σε αδίκησαν γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσουν οι άλλοι. Στο κάτω κάτω της γραφής γράφει ο Νίτσε «ίσως ο πιο άχρηστος, ο πιο βλαβερός άνθρωπος να είναι ο πιο χρήσιμος για τη συντήρηση τους είδους. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, ο βλαβερός, συντηρεί στον εαυτό του ή στους άλλους διάφορα ένστικτα που χωρίς αυτά η ανθρωπότητα θα είχε εδώ και πολύ καιρό αποχαυνωθεί και διαφθαρεί».

Μπορεί τελικά στη ζωή να μην αναζητάμε μια αλήθεια αλλά έναν έρωτα, όπως έγραψε ξεμπροστιάζοντάς μας ο Καμύ. Πίσω από τα περισσότερα προβλήματά μας, κρύβεται ο εαυτός μας. Σε μια σχέση άλλωστε ποτέ δεν υπάρχουν μόνο δύο άτομα, αλλά τέσσερα: Εγώ με τον εαυτό μου, εγώ με εκείνη, αυτή με τον εαυτό της και αυτή με εμένα. Μιλάμε για κουαρτέτο. Τέσσερα άτομα προσπαθούν να συνεννοηθούν. Και χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο ολοκληρωμένα άτομα. Τη σχέση μας με τους εαυτούς μας. Τώρα, αν δεν συμφωνήσουν τα άλλα δύο, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Πριν κατασταλάξουμε στην γυναίκα της ζωής μας, πρέπει επειγόντως να προηγηθεί η γνωριμία με τον εαυτό μας μέχρι να μπορέσουμε να του πούμε: Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία.

Υ.Γ: Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν φίλο μου, τον Εγγλέζο Καραγκιοζιδάκο!