Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Δικαίως

Θέλομε δε θέλομε θα μας εσώσουν. Κακναβάτος.

Ζητώ συγγνώμη για το προηγούμενο κείμενο. Από μόνο του πήγε το χέρι μου. Είμαι παρορμητικός και ανόητος. Τώρα που το ξαναβλέπω, με λυπάμαι που έκανα σχόλιο υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της ανωνυμίας. Εξέθεσα μια αδυναμία του χαρακτήρα μου: ότι ανώνυμα σκέφτομαι ελεύθερα, ότι δε θέλω να με θαυμάζουν, ότι μου φτάνει να μ’αγαπούν. Δικαίως λοιπόν αγνοήθηκα. Δεν αποτελεί πρόκληση η ελευθερία για τα μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης και επικοινωνίας. Δεν αποτελεί πρόκληση για κανέναν. Τα νέα μέσα θα παραμείνουν νέα κι ύστερα θα γίνουν ακόμη πιο νέα. Τι σημασία έχει που τα μυαλά θα είναι παλιά; Αυτό έλειπε δα, να μη μπορώ για το καλό της πατρίδας να κάνω τα στραβά μάτια σε μια ανούσια και μεμονωμένη περίπτωση λογοκρισίας. Απολογούμαι.

«Δεν μπορεί πια να γραφτεί ποίηση» είχε πει μετά το Άουσβιτς ο Αντόρνο. Τι νομίζουν ότι κάνουν οι εραστές της τέχνης τώρα που στο Άουσβιτς προστέθηκε η Γκόλντμαν; Θλίψη μου προκαλούν. Κύρος δεν έχουν, αυτό είναι δεδομένο. Τσίπα δεν έχουν; Γιατί ρίχνουν το επίπεδο της συζήτησης που γίνεται για τα οικονομικά μεγέθη; Το πνεύμα είναι όπως και να το κάνουμε λιγάκι γραφικό στις μέρες μας. Καλύτερα να υιοθετήσει τη λύση της εκκωφαντικής σιωπής και της συνειδητής απουσίας. Προτιμότερο να σωπαίνει στην πρώτη δυσκολία-να μην το παίρνει πια κανείς στα σοβαρά. Δικαίως δε θα το παίρνει.

Όσοι ονειρεύτηκαν έναν κόσμο ανθρωπινότερο χλευάζονται. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, δικαίως χλευάζονται. Δεν έβγαλαν λεφτά από εγωισμό, δεν αφουγκράστηκαν την εποχή, έμειναν θαμώνες του ίδιου ανώριμου καφενείου. Δεν είδανε, δεν άκουσαν τα πλούτη-τους πήρε στο λαιμό της η ομορφιά. Δεν είναι έκπληξη που δεν έχουν τι να προτείνουν, δεν είναι κάτι το καινούριο πως δεν έχουν τι να πουν. Η εξουσία με προσοχή θα άκουγε τις προτάσεις τους εάν υπήρχαν-για να μπορέσει να προφυλαχθεί από αυτές. Ποια υπόνοια της παντοδυναμίας της περιορίζει την φαντασία τους;

Δεν ασχολούμαι πια μαζί τους. Μετά το Opengov, τέρμα τα λάθη. Ανασυντάχθηκα. Έβαλα μυαλό. Αλλάξα φώτο στο Fb όπως μου πρότειναν. Τους αποστόμωσα τους πούστηδες. Τι να πουν τώρα για τη νέα γενιά; Τι να της καταμαρτυρήσουν όταν με ένα κλικ δημιουργεί νέες μορφές πάλης κάνοντας περήφανο το ΚΚΕ; Τι σημασία έχει που δεν μπορούμε να σβήσουμε καμία φωτογραφία μας και τις κρατάει για πάντα ο Ζούκερμπεργκ ενθύμιο; Εμείς οφείλουμε να του αποδείξουμε ότι δικαίως έγινε διάσημος. Αν προσπαθήσουμε, θα καταφέρουμε να παραμείνουμε οι ηλίθιοι της χαμένης μας υπόθεσης, αφελή υπολείμματα ανθρώπων, ευεργέτες της παγκόσμιας συστημικής αλαζονείας.

Διαχωρίζω τη θέση μου από όλους αυτούς. Εγώ διαφέρω και έχω την απόδειξη στα χέρια μου. Πριν λίγο καιρό πάτησα like στην είδηση με τον άστεγο και το απορριμματοφόρο. Ήμουν ένας από τους 17. Έκανα και το αστείο με τη σάλτσα Πουμαρό-με εμπνέει το Ράδιο Αρβύλα και ο Θέμος. Μόνο οι σατιρικές εκπομπές τελικά κατανοούν την ανάγκη μου να νιώθω ζωντανός νεκρός και ικανοποιούν αυτή μου τη διαστροφή. Με αποβλακώνουν γλυκά. Τι ωραίο που είναι να σε αποβλακώνουν. Τι ανέξοδη ηδονή. Δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ποιον ενδιαφέρει αν έκαψαν άνθρωπο όταν κινδυνεύει να καεί το φαί στο Μάστερ Σεφ; Από τον καμένο Σύριο, προτιμώ τη Μανωλίδου. Δικαίως προτιμώ τη Μανωλίδου. Σε λίγο καιρό, εάν συνεχίσω έτσι, θα προτιμώ και τον άντρα της.

Δεν εθελοτυφλώ. Βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Τι κάνω; Υπομονή κάνω. Πληρώνω τους φόρους μου, φόρους άλλων, αμαρτίες άλλων και προσεύχομαι. Τώρα που θα μειωθούν οι μισθοί στις ΔΕΚΟ θα μειωθούν σημαντικά οι ανισότητες-επιτυγχάνεται η περίφημη ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων. Δικαίως μειώνονται οι μισθοί. Αν τολμούσε κάποιος να τους αυξήσει, θα γινόταν επανάσταση. Κατά τα άλλα τίποτα ιδιαίτερο, μη φανταστείς. Διασκεδάζω, πίνω, ξερνάω, κοιμάμαι και ψάχνω για δουλειά. Κυρίως ψάχνω για δουλειά. Δεν ξέρω πού τις έχουν βάλει. Πάντως εγώ ψάχνω.

Για την πατρίδα κάνω ό,τι μπορώ. Απόδειξη: Όσες φορές και να χτυπήσει, δεν ανοίγω την πόρτα σε επισκέψεις της κρίσης μου. Δικαίως αντιδρώ στην κρίση μου. Διαβάζω τρόπους αντιμετώπισής της και παραπληροφορούμαι. Οι ειδήσεις που έρχονται είναι ξεκάθαρες-κακώς μου φαίνονται αντικρουόμενες. Τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω-μπορεί να ξέφυγαν πράγματα που ισχύουν. Σε σωστό δρόμο, σε λάθος δρόμο, πάντως μεγάλο δρόμο θα διαβώ, τι θα κερδίσω άμα το σκέφτομαι; Οι ειδήσεις μπορεί να βιάζονται, εγώ όμως θα μείνω. Προχωρώ, χαλαρώνω, κλείνω τα μάτια- εμπιστεύομαι το μέλλον μου στα χέρια της μίας και μοναδικής, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Ποιον κοροϊδεύω; Το παραδέχομαι.
Δεν ξέρω τι να κάνω αφού δεν ξέρω τι συμβαίνει. Καμώνομαι ωστόσο πως καταλαβαίνω. Το ίδιο κάνουν όλοι. Δε θέλω να πιστέψω, θέλω μόνο να αποφασίσω αν θα είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Εάν δεν έχω την επιλογή, δεν έγινε και τίποτα: το πολύ πολύ να φοβάμαι. Για να κρίνω το παρόν καλούμαι να προβλέψω το μέλλον. Περιμένω λοιπόν διά στόματος Στρος-Καν την ανακοίνωση της επόμενης δοκιμασίας, μήπως βοηθηθώ. Προς το παρόν δεν βρίσκω άκρη στο λαβύρινθο των οικονομικών, απολαμβάνω την αποτυχία μου και εθίζομαι στις καταιγιστικές εξελίξεις. Ξέρω ότι ακολουθώ το μονόδρομο. Ακούγεται λογικό αλλά δεν βγάζει νόημα. Αποκτά μόνο όταν δέχομαι συγχαρητήρια. Δεν πάει το μυαλό μου στους λόγους που τα δέχομαι. Όλα κι όλα όμως. Δικαίως μου τα δίνουν. Το ΔΝΤ δεν είχε ποτέ πριν από μένα πιο πρόθυμο πειραματόζωο. Δέχομαι τα συλλυπητήριά μου.

Ακούστε με. Συνήθως πέφτω έξω. Νιώθω τους τελευταίους μήνες ότι με κυβερνά μία Χούντα. Μακάρι να είναι ιδέα μου. Είναι αυτονόητο ότι την κρίση, θα την πληρώσω εγώ. Στη χώρα μου δεν δέχομαι να την πληρώσει άλλος. Κερνάνε οι τραπεζίτες την επόμενη φορά. Για την ώρα, there is no alternative. Υπάγομαι στην εξουσία, είμαι εξουσιαζόμενος, άρα τη νέμομαι. Είναι φως φανάρι. Θέλει αρετή και τόλμη η δικτατορία. Τι κι αν υπάρχει αδικία; Δικαίως υπάρχει αδικία.

Κατάφερα να φτάσω ως εδώ. Ας μη γίνω τώρα μελοδραματικός. Μη με βλέπετε αντιδραστικό. Δεν έχω να προτείνω τίποτα. Είναι το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορώ να κάνω. Η αποτυχία της πρότασής μου είναι εξασφαλισμένη. Βλέπετε διαβάζω ακόμα τους ποιητές. Αδίκως τους διαβάζω.

Από σήμερα θα είμαι μοντέρνος και ανοιχτόμυαλος. Θα έχω σύνεση νεκρού. Θα το πάρω απόφαση. Θέλω δε θέλω θα με σώσουν, θέλω δε θέλω θα με φάνε. Θα με σώσουν δηλαδή για να με φάνε. Δικαίως, αν με ρωτάτε, θα με φάνε. Πολύ ευγενικό εκ μέρους τους. Δε θα χρειαστεί να υπερασπιστώ και τον εαυτό μου. Θα βρίσκομαι σε θέση ισχύος.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Κηδεία

http://www.medium.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3572:201053&catid=52:2008-09-01-08-30-56&Itemid=73

«Η διαβούλευση θα έπρεπε να τελειώσει μετά την ανάγνωση αυτού του κειμένου του Πάσχου Μανδραβέλη. Εύχομαι στο τέλος να επικρατήσει στα μυαλά σας ο Βολταίρος. Και οι κυβερνήσεις κάποτε να ακούνε τους πολίτες δίχως να τους υπενθυμίζουν τους όρους συμμετοχής. «Ένα έθνος που φοβάται να αφήσει τους ανθρώπους του να κρίνουν την αλήθεια και την αναλήθεια, είναι ένα έθνος που φοβάται τους ανθρώπους του» είχε προλάβει να πει ο Κένεντι. «Εκεί όπου δεν υπάρχουν ορατές συγκρούσεις, δεν υπάρχει ελευθερία» έλεγε ο Μοντεσκιέ. «Η ελευθερία είναι καθήκον» φώναζε ο Παναγούλης. Περιμένω να την προστατεύσετε πάση θυσία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ναι στην ανωνυμία».

Συμμετείχα στη δημόσια διαβούλευση για τα blogs με το παραπάνω σύντομο σχόλιο στις 29 Οκτωβρίου. Η χυδαία προσπάθειά μου, οι οκτώ ολόκληρες σειρές που άφησα στη φόρμα του Opengov, δολοφονήθηκαν από τον διαχειριστή του. Μετά από μερικές μέρες, στις 9 του Νοέμβρη, ζήτησα μία εξήγηση. Τους έγραψα:«Μπορείτε να με ενημερώσετε σχετικά με τη λογοκρισία του σχολίου μου, σας παρακαλώ; Ποιος ακριβώς κόπηκε; Ο Βολταίρος, ο Κένεντι, ο Μοντεσκιέ, ο Παναγούλης ή ο Πάσχος Μανδραβέλης; Σας ρωτώ γιατί επιθυμώ άμεσα να διορθώσω τα διαβάσματά μου». Απάντηση φυσικά δεν πήρα. Το ανώδυνο σχόλιο του Ανόνιμου Ανονιμιάδη που έκανε την τεκμηριωμένη παρέμβαση «Εγώ θέλω ανωνυμία» έτυχε θερμότερης υποδοχής και φυσικά πέρασε από την τσιμπίδα της λογοκρισίας. Είναι προφανές το γιατί. O νόμος για τα blogs φοβάμαι ότι έρχεται. Στην κηδεία της ελεύθερης έκφρασης στη χώρα μας, το Οpengov θα καταθέσει το στεφάνι του.

Έχω πραγματικά θυμώσει. Πηγαίνω να ονειρευτώ τη χώρα μου. Θα επανέλθω. Δίνω απλώς λίγο χρόνο στους φιλοκυβερνητικούς αναγνώστες μου να απομακρυνθούν από το blog. Το επόμενο ποστ θα βρει σύμφωνο μέχρι και τον Βασίλη Κικίλια.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Επίδομα ψήφου

Δημοκρατία είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό! Αρκάς.

Το μήνυμα των εκλογών δεν ήταν ευανάγνωστο. Γι’αυτό έπεσαν πάνω του σαν τα κοράκια όλοι να το αποκρυπτογραφήσουν, λες και ήτανε τα γράμματα δικά τους. Πολιτικοί, αρθρογράφοι και πανελίστες, ερμηνεύοντάς το, δεν κατάφεραν να μη φαλτσάρουν με φόντο τη μάχη των εντυπώσεων, τη μεγαλύτερη και ενδοξότερη μάχη στην οποία έλαβαν ποτέ μέρος ελληνικά τηλεοπτικά στρατεύματα. Όταν εκείνο ζήτησε να κάνουν όλοι στην άκρη να πάρει λίγο αέρα, να βρει οξυγόνο να αναπνεύσει, ο γραφολόγος το πλησίασε, το εξέτασε και σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ο γραφικός χαρακτήρας ανήκε στον άγνωστο λαό. Κι όσο σαφές και να ήταν το μήνυμά του, αν ανοίγαμε τηλεόραση, δε θα γλιτώναμε από τον υποτιτλισμό του.

Ο Κούντερα λέει κάπου ότι αυτός που σκέφτεται δεν πρέπει να αγωνίζεται να πείσει τους άλλους για την αλήθεια του. Έτσι και αυτός που νίκησε υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να χτυπιέται για να μας πείσει ότι νίκησε. Θα έπρεπε να πανηγυρίζει. Απεναντίας, οι νικητές προσπαθούσαν όλο το βράδυ να μας πείσουν ότι κέρδισαν, εξασκώντας παράλληλα το μετεκλογικό δικαίωμα της κινδυνολογίας, βάζοντας σε κίνδυνο και την υπομονή μας. Ποιος είναι ο υπ'αριθμόν ένα κίνδυνος; Η αποχή; Ο Μπουτάρης; Ο Ψινάκης; Η Χρυσή Αυγή; Η άνοδος της Αριστεράς; Όλες οι αναλύσεις παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας με στόχο να παραλύσουν τη σκέψη μας. Ο καθένας επέλεξε αυτό που του ταιριάζει να μισεί. Το μνημόνιο κέρδισε είπαν ορισμένοι, οι ψηφοφόροι έγιναν πολίτες υποστήριξαν κάποιοι άλλοι, οι ψηφοφόροι παρέμειναν ψηφοφόροι ισχυρίστηκαν κάποιοι τρίτοι. Κανείς δεν είπε ότι ψηφίζαμε για την αυτοδιοίκηση.

Παρά το συλλογικό ναυάγιό μας, το συμπέρασμα που βγαίνει από τη βραδιά των εκλογών και την εβδομάδα που ακολούθησε είναι εξόχως ανησυχητικό: δεν έχουμε χάσει καθόλου το κέφι μας να βριζόμαστε. Η βλάβη είναι μόνιμη στον κομματικό εγκέφαλό μας. Οι οπαδοί των κομμάτων θέλουν τόσο πολύ να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους που μπορούν ακόμα άνετα να τα καταφέρνουν. Μαστουρώνουν ακόμα με τους αρχηγούς τους και τις πεποιθήσεις τους. Ο ένας ανησυχεί τον άλλον και η καχυποψία έχει χτυπήσει κόκκινο.

Οι πολιτικοί, βλέποντας την ικανοποιητική συμμετοχή και την αποδοχή των πολιτών στα πρόσωπά τους, δεν ήθελαν φυσικά και πολύ για να μας παρεξηγήσουν. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που το κάνουν. Μας είδαν σιωπηλούς και μας πέρασαν για ηλίθιους, αγνοώντας το παρακάτω σενάριο επιστημονικής φαντασίας: Κάθε άνθρωπος να είναι ξεχωριστός, να δρα μοναδικά και να νιώθει διαφορετικά. Εάν νομίζουν πραγματικά ότι, πηγαίνοντας στην κάλπη, θελήσαμε να τους στείλουμε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, επαναλαμβάνουν δύο ολέθρια αμαρτήματά τους: Μας υποτιμούν, παραμένοντας παράλληλα αδιόρθωτα εγωκεντρικοί.

Η νέα τάση που εξαπλώνεται, το νέο trend, ο καινούριος ιός, είναι η αποχή. Δεν είναι η τελική λύση αλλά «ούτε και αν ψηφίσω λύνω τίποτα» λένε οι καταναλωτές του. Κι αν και δεν μου φαίνεται άδικο να σκέφτομαι ότι όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν έχουν παραδοθεί στον εγωισμό, την απογοήτευση και την αδιαφορία, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως τρέφουν λιγότερο δημοκρατικά αισθήματα από όλους όσοι βόσκουν ακόμα μέσα στα μαντριά και ανέχονται να τους λένε ότι η ψήφος τους στοιβάζεται στην εμετική σούμα των ποσοστών τους.

Όσοι από την άλλη αψήφισαν τη μόδα και τόλμησαν να επισκεφτούν τα εκλογικά τμήματά τους, χλευάστηκαν για τη γλοιώδη αδυναμία τους να ψηφίζουν, για να παραφράσουμε τον Μπαρτ. Σαν τον ήρωα του Ντοστογιέφσκι, που μπροστά στη ματαιότητα της ζωής αποφασίζει να αυτοκτονήσει επειδή σκέφτεται πως σε εκείνον «δεν θα τη φέρουν», οι πολίτες αρνούνται ένα από τα τελευταία άθικτα δικαιώματά τους. Μια Χούντα με τα όλα της θα ήταν ένα χαστούκι που θα τους συνέφερε. Οι εκλογές ήδη εξάλλου έχουν μετατραπεί σε περίοδο διακοπών όπου λείπουν οι γάτες του ΔΝΤ-και χορεύουν τα ποντίκια του λαού. Αύριο, οπότε και ολοκληρώνονται, ποιος δεν αισθάνεται ότι τελειώνει ξανά το καλοκαίρι;

Από το μυαλό κανενός δεν περνάει, ότι ένας κόσμος που δεν ικανοποιεί κανέναν, είναι ο ιδανικός. Η προβληματική μας Δημοκρατία, για όποιον δεν κατάλαβε, υπήρξε πάντοτε η τελευταία μας ευκαιρία. Αν χαθεί, αν δεν προστατευθεί κι αν δεν ανανεωθεί από τους πολίτες της, τις συζητήσεις μας στο μέλλον θα μονοπωλεί το εξής αγωνιώδες ερώτημα: Ποιοι και πόσοι από μας δικαιούνται το επίδομα ψήφου και γιατί αργεί η κυβέρνηση να ανακοινώσει τις προϋποθέσεις του. Οι ντροπές της κοινωνίας θα είναι δύο: να δουλεύεις(να έχεις δουλειά) και να ψηφίζεις.

Υ.Γ. Ποτέ δε θα μάθουμε τι έγινε σε αυτές τις εκλογές και ποιο μήνυμα τελικά στείλαμε. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα τελικά αποτελέσματα.

Ιστορία μου, αμαρτία μου

Από την εποχή ακόμα των μεγάλων ολοκληρωτισμών, η αντιπολίτευση προς το κόμμα σήμαινε και αντιπολίτευση στο έθνος και την πατρίδα. Βασικό μάθημα ιστορίας.

Ο Παπανδρέου στη διακαναλική, ζητώντας ψήφο πολιτική την πρώτη Κυριακή, εννοούσε ψήφο κομματική: να τον παντρευτούμε γιατί διαφορετικά θα μας χωρίσει όπως είπε ο Χάρρυ Κλυν. Η πρόταση γάμου που μας έκανε ήταν βγαλμένη από ταινία τρόμου. Μιμούμενος τον περσινό Καραμανλή που ζητούσε να ανεμίζουν οι ελληνικές σημαίες στις πλατείες, υπέπεσε στο ίδιο ολίσθημα. Με τον ωμό και άκομψο εκβιασμό του, μετέφερε την εξουσία που του ασκούν οι παντοδύναμες αγορές στον αδύναμο λαό του, σαν σε σπασμένο τηλέφωνο. Θύμισε Μπους και Μπερλουσκόνι- αν είχε τις ορμές του δεύτερου θα του λέγαμε το ναι. Έπιασε πάτο.

Πολιτικά όμως, πέτυχε διάνα. Ο φόβος δούλεψε. Ο εκβιασμός ήταν το απαραίτητο τεστ αντοχής για την κυβέρνησή του. Η ερμηνεία που δόθηκε ήταν ακριβής: Ακόμα κι αν νικούσε, αν τον φόβιζε η κάλπη, θα ισχυριζόταν ότι έχασε και θα πηγαίναμε σε εκλογές.

Ο Σγουρός ωστόσο τα κατάφερε. Το μήνυμα της κάλπης ανακούφισε τις αγορές, που προς τιμήν τους, εξέφρασαν προεκλογικά απλώς την ανησυχία τους και όχι την επιθυμία τους. Πόσο θα κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό η κυβέρνηση, πόσο μακριά θα φτάσει, πόσα μέτρα θα καταφέρει να πάρει μέχρι να εξαντλήσει την υπομονή των πολιτών, είναι ένα αίνιγμα. Το γνωστό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Την επομένη κιόλας των εκλογών η αντιπολίτευση κάλεσε τους πολίτες να ρίξουν αντιμνημονιακή ψήφο και στο δεύτερο γύρο. Μέχρι και απόψε το βράδυ φοβόμουν ότι θα ξαναβγεί ο πρωθυπουργός για να μας εκβιάσει από την αρχή. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Σήμερα απέχετε, προφανώς, με την άδειά του.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Μπαμπινιώτης

Οι λέξεις υποφέρουν. Αντάμοβ.

Α'Γύρος

  • Ο Σαμαράς πέτυχε την ολική επαναφορά.
  • Μιλάμε για την απόλυτη ανατροπή. Ο Κικίλιας έπιασε 20% χωρίς το Φ.Π.Α. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.
  • Το μνημόνιο ήταν αναγκαίο κακό είπε ο Κώστας όμως και του τα χάλασε.
  • Παρερμηνεύτηκε. Αυτό πιστεύει στην πραγματικότητα. Άλλο πρέπει να πιστεύει δημοσίως.
  • Εμείς εγγυόμαστε την πολιτική ομαλότητα.
  • Εγγυάται κανείς την πολιτική ανωμαλία και το χάος;
  • Εμείς λέμε λίγα και κάνουμε πολλά.
  • Και τούμπαλιν.
  • Οι θυσίες των πολιτών αποδίδουν.
  • Ακούγεσαι πολύ ενθουσιασμένος. Σε καταλαβαίνω. Δεν είναι μικρό πράγμα 30 εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας σε όλο τον κόσμο.
  • Ας κάνουμε την κρίση ευκαιρία.
  • Το ίδιο λένε τράπεζες και αγορές.
  • Θα μειώσουμε το έλλειμμα.
  • Αυξάνοντας την ανεργία.
  • Δε θα επιτρέψουμε να αμφισβητηθεί η πορεία της χώρας.
  • Ποιος αμφισβητεί τη χρεοκοπία της;
  • Υπάρχει Τρίτος δρόμος.
  • Και Τρίτος κόσμος επίσης.
  • Δεν παίζουμε με τις τύχες της χώρας.
  • Αστειεύεσαι; Καλύτερα με τα νεύρα και την υπομονή της.
  • Οι νέοι συμμετέχουν στη προσπάθεια της πατρίδας.
  • Σε μένα το λες; Αν συμμετέχουν λέει...Μένουν άνεργοι ή φεύγουν. Θα τους δοθεί ωστόσο η ευκαιρία να προσφέρουν και από άλλα πόστα όπως παιδιά των φαναριών, μικροπωλητές και σκλάβοι.
  • Οι Έλληνες κατανοούν ότι ήταν αναγκαία τα μέτρα.
  • Οι Έλληνες δέχονται καταιγιστική πλύση εγκεφάλου και ενδέχεται να το κατανοήσουν σύντομα κι αυτό.
  • Τα σπρεντ ανεβαίνουν μόνο όταν ανεβαίνουν οι συμβασιούχοι στον ιερό βράχο και όχι με την εκλογολογία.
  • Έτσι άκουσα κι εγώ. Αρχικά ήταν να ανέβουν μόνα τους αλλά τελικά περίμεναν τους συμβασιούχους να ανέβουν μαζί.
  • Υπάρχει τρόπος για να βγούμε από την κρίση.
  • Το γνωρίζω. Ταυτίζεται με τον τρόπο που μπήκαμε.
  • Μισό λεπτό ρε φίλε, μισό λεπτό. Ας συμφωνήσουμε σε κάτι. Το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος;
  • Στη Δημοκρατία, ρε μαλάκα, δεν είναι που δεν υπάρχουν αδιέξοδα;

Β' Γύρος

Η πολιτική γλώσσα διασύρει τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Λέει, λέει, λέει. Ασκεί επικοινωνία, δηλαδή συνθέτει ψέματα με καταιγιστικό ρυθμό. Η ορθή της χρήση, δηλαδή η ευτελισμένη, είναι αυτή που διασώζει τον πολιτικό από την οργή του κόσμου και τον πολίτη από αλήθειες που ξέρει.

Ο Ηλίας Ψινάκης είναι πρώτος σε σταυρούς- κι αυτό σκανδάλισε πολλούς. Η φαινομενική του ακαταλληλότητα, το ανάλαφρο στυλ του, η παράξενη γλώσσα του, ξενίζουν. Μα αυτό που ξεχνούν οι υποκριτές του-ναι καλά το λέω, υποκριτές του- είναι ότι στο πρόσωπο του η πολιτική κέρδισε ένα στοίχημα επιβίωσης που έβαλε με τον εαυτό της. Ο Ψινάκης δε μασάει τα λόγια του. Η σκανδαλιστική ειλικρίνειά του, που έμεινε ασχολίαστη, φοράει παντελόνια, καθιστώντας αδιάφορο το χρώμα και το σχήμα των εσωρούχων του. Εμένα τουλάχιστον, για αρχή, μου αρκεί.

Η κατάσταση είναι οριακή. Οι λέξεις πιέζονται. Η υπομονή τους εξαντλείται. Αν συνεχίσουν οι πολιτικοί να τους συμπεριφέρονται κατ’αυτόν τον τρόπο, δεν τους αφήνουν άλλη επιλογή εκτός από τον Ηλία. Θα τους γυρίσουν η μία μετά την άλλη την πλάτη, θα σκάσουν στα χείλη τους, θα αρνηθούν να βγουν από το στόμα τους, θα λιποτακτήσουν από την υποχρεωτική θητεία που τους επέβαλλε η γλώσσα τους. Θα βγουν από τη σειρά που τις έβαζαν κάποτε, θα αλλάξουν τη σημασία τους στα λεξικά, θα ζητήσουν να τις ασφαλίσουν και να σταματήσουν να τις εκμεταλλεύονται, θα αποκτήσουν γνώμη και άποψη. Θα ξέρουν πια ποιος θέλει το καλό τους και ποιος το κακό τους. Γιατί είναι ζήτημα τιμής, ζωής και θανάτου. Γιατί δεν είναι λεφτά-και εκείνοι τις χρησιμοποιούν για να κάνουν τη δουλειά τους. Ε λοιπόν το κατάλαβαν, ανασυντάσσονται και αργά ή γρήγορα θα βρουν τον τρόπο να αντιδράσουν, επαναστατώντας βελούδινα.

Η μέρα που οι πολιτικοί θα κομπλάρουν μπροστά στις κάμερες δε θα αργήσει. Τα λόγια του ρόλου τους τελειώνουν. Καμία ατάκα και κανένα ψέμα δεν έχει μείνει για να πουν. Θα καθίσουν τότε να συζητήσουμε σαν άνθρωποι. Θα βάλουμε κάτω τα στοιχεία. Θα τους βοηθήσουμε με όσα μέσα διαθέτουμε. Θα στύψουμε το κεφάλι μας να βρούμε μια δίαιτα που μπορεί να ακολουθήσει μέχρι και ο Πάγκαλος. Ώσπου να επιστρέψει η εμπιστοσύνη των αγορών στην οικονομία μας, θα γυρίσει εκείνη που χάθηκε μεταξύ μας.

Και πες πως καθόμαστε στο τραπέζι, και πες πως μισιόμαστε λιγότερο. Μην πάει ο νους σου στο κακό. Τις κομματικές σημαίες μας θα τις κρατήσουμε. Όλα κι όλα. Δεν τις αποχωριζόμαστε ο κόσμος να χαλάσει. Οι λέξεις ας πάνε να πνιγούν. Μέσα στα ψεύτικα συνθήματα θα ηττηθούν οριστικά. Όλα θα αλλάξουν: θα γίνουν ίδια με πριν. Κι όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα ρίξουμε επιτέλους το φταίξιμο στον Μπαμπινιώτη.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Χρήσιμες πληροφορίες

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ερωτική πόλη. Είναι ερωτευμένη με την Αθήνα και μάλιστα χωρίς ανταπόκριση.

Ο λαός πρέπει να φοβάται μόνο τον κακό εαυτό του. Τους πολιτικούς.

Από μικρός ήθελε να γίνει βουλευτής. Ήταν προορισμένος για τα μικρά.

Η αλήθεια πάει με όλους, με εξαίρεση αυτούς που την υπολογίζουν-βλέπε λεπτομέρειες στη διάσημη διαφορά πουτάνας και καριόλας.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται αραιά και πού, τα μικρά κάνουν κολλητή παρέα.

Οι φίλοι μου είναι τα όμορφα πράγματα που δεν βλέπω ότι υπάρχουν στη ζωή μου. Οι περισσότεροι είναι εκτός Θεσσαλονίκης και σκοπεύουν να παραμείνουν εκεί
.

Η επίσημη εκδοχή είναι η κυρίαρχη θεωρία συνομωσίας.

Όλα είναι τυχαία στη ζωή, τίποτα δεν γίνεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο.

Αν η τηλεόραση παχαίνει, το Ίντερνετ σίγουρα αδυνατίζει.

Η βλακεία είναι η καλύτερη θεωρία. Το να λες όμως ότι είναι ανίκητη, είναι φυγομαχία.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στα γενέθλια.

Δείρε με, βαριέμαι να υπερασπιστώ τις ιδέες μου.

Τι να πεις σε έναν κόσμο που σκέφτεται με το συναίσθημα και ερωτεύεται με τη λογική;

Ο αυθεντικός ηλίθιος δεν σου επιτρέπει να τον αγνοείς. Άλλοτε καταφεύγει στις φωνές και τις υπερβολές και άλλοτε στη δύναμη της σιωπής.

Στην πράξη και η αλήθεια συμβιβάζεται.

Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Αυτοκτόνησε.

Η σχέση με τους φίλους μας στο Facebook οφείλει να στηρίζεται στην αμοιβαία αδιαφορία. Μόνο έτσι μπορεί να θεωρείται ουσιαστική.

Κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στα κείμενά μου. Πρέπει να είναι πολύ επιτυχημένα.

Δε θέλω παρτίδες με γυναίκες που θέλουν οπωσδήποτε να δυστυχήσουν. Θέλω να παραμένει μια πιθανότητα όπως όλες οι άλλες.

Λεφτά υπάρχουν. Κι αν μας αφήνατε στην αντιπολίτευση, θα υπήρχαν ακόμα. Θα μπορούσαμε δηλαδή να το ισχυριζόμαστε, άρα θα ήταν και αληθές.

Το ΠΑΣΟΚ έχει πέσει θύμα βιασμού αλλά δε θέλει να κάνει καταγγελία για να μην το απελάσουν-όλοι γνωρίζουν ότι κυβερνά λαθραία μια κοινή χώρα των αγορών. Το περίμενε όμως μια έκπληξη έξω από την έκθεση πριν δύο μήνες. Το πανό-κοπλιμέντο έλεγε: «Έφυγαν οι κλέφτες, ήρθανε οι ψεύτες».

Ένα βιβλίο για το Ίντερνετ είναι ό,τι μια παλιά εφημερίδα για την επικαιρότητα.

Μια γυναίκα δίπλα σου δε θέλει να μαθαίνει αλλά να ξεχνάει.

Στις πόλεις το καυσαέριο ευημερεί.

Όλα είναι ροζ. Εγώ έχω αχρωματοψία.

Όπου ακούς ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα.

Νομίζω ότι υποκρίνομαι ακόμα κι όταν είμαι ειλικρινής.

Με ανακούφιση άκουσα την ετυμηγορία σας πως η γη γυρίζει γύρω από σας. Δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ μία τόσο μεγάλη ευθύνη.

Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε τίποτα που δεν είναι ψεύτικο.

Όταν παίρνετε ένα quote, θα ήταν δίκαιο να μας λέτε και πού το βρήκατε. Είναι το ελάχιστο που μπορείτε να κάνετε για έναν νεκρό που υπήρξε ομολογουμένως εξυπνότερος από σας.

Οι λέξεις δεν είναι λεφτά. Μην τις χρησιμοποιείτε για να κάνετε τη δουλειά σας. Το καταλαβαίνουν, ανασυντάσσονται και αργά ή γρήγορα θα βρουν τον τρόπο να αντιδράσουν. Να τις φοβόσαστε.

Όποιος δεν σε κάνει να αισθάνεσαι, δεν μπορεί και να σε πληγώσει.

Υπάρχει τρίτος δρόμος μας έλεγαν εδώ και χρόνια ο Γκίντενς και ο Γιώργος. Το Δ.Ν.Τ ήρθε για να τους γειώσει: Υπάρχει Τρίτος Κόσμος.

Και η (Ονουρ)ολαγνεία καλά κρατεί.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Τα υπόλοιπα είναι σιωπή

Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά. Τζακ Κέρουακ.