Χρυσή Αυγή να ξεβρωμίσει ο Τύπος

Η τιμή μου ονομάζεται πίστη. Adolf Hitler.

Δεν αλλάζουμε. Μήτε κάλτσες μήτε αφεντικά μήτε απόψεις, ή αλλάζουμε τόσο αργά που δεν αξίζει πια τον κόπο. Γεννηθήκαμε πιστοί εμείς, μέχρι σκασμού. Louis-Ferdinand Céline.

Εκ βαθέων, Κύριε, τι αρχίδι που είμαι! Arthur Rimbaud.

Μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη της ισχυρής Ελλάδας ο Θανάσης Τριαρίδης δεν την παλεύει. Ενώ εμείς ξεφυλλίζουμε Nitro και Cosmopolitan γαρνίροντας με αντηλιακό τις αυταπάτες μας, εκείνος δημοσιεύει στη Φιλολογική Βραδινή δέκα παρατηρήσεις που αφορούν στο «Εάν αυτό είναι άνθρωπος» του επιζήσαντα από το Άουσβιτς Πρίμο Λέβι. Τι πίνει και δε μας δίνει; Στη δέκατη σημείωση διαβάζουμε την αδιάφορη προειδοποίηση: «Τα Άουσβιτς υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν επειδή τα φτιάχνουν άνθρωποι σαν όλους εμάς, ή όλοι εμείς· κι ακόμη, πως όσο λησμονούμε τη βεβαιότητα να ακουστεί το κοφτό σιγανό Wstavac ένα πρωί, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος να είμαστε εκείνοι που θα το προφέρουμε». Το Wstavac ήταν το εφιαλτικό παράγγελμα για την πρωινή έγερση στο Άουσβιτς. Το νέο Wstavac, τηρουμένων των αναλογιών, κυρίες και κύριοι, είναι το εγέρθητι του Καιάδα και μερικές γκόμενες ήδη το βρίσκουν σέξι. Ο άντρας Χρυσαυγίτης θα φορεθεί πολύ αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι όμως το θέμα μας η μόδα.

Το βράδυ των εκλογών διασκέδασα μετρώντας ψηφοδέλτια της μεγάλης έκπληξης των εκλογών. Τα είχα χάσει. Οι αγκυλωτοί σταυροί τρυπούσαν τους φακέλους. Μου έλειπε οξυγόνο παρόλο που όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Όχι, δεν ήμουν σε φούρνο. Ούτως ή άλλως, ο αρχηγός λέει πως δεν υπήρχαν. Σκεφτόμουν τα βιβλία που ακονίζω σπίτι. Την «Κοινοτοπία του Κακού» της Άρεντ, το «Απέναντι στο Ακραίο» του Τοντόροφ, το «Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν» του Πρίμο Λέβι, το «Πέρα από την ανοχή και την εξιλέωση» του Αμερύ. Θυμόμουν μάλιστα και την ακριβή τους θέση στη βιβλιοθήκη προσπαθώντας να ξεγελάσω την ανησυχία μου. Τα ψηφοδέλτια ωστόσο παρέμεναν 34 και δεν είχα δικαίωμα ούτε να τα σκίσω ούτε να τα βγάλω άκυρα. Ανοίγοντας το ραδιόφωνο, διαπίστωνα ότι το σοκ που έκανε τα χέρια μου να τρέμουν ήταν, στην αρχή τουλάχιστον, κυρίως δικό μου. Μπαίνοντας στα Social Media η απελπισία σχεδόν μου ανήκε. Μάιος, μήνας επαναστάσεων, ένιωθα ηττημένος. Χαιρόμουν για τη συντριβή του δικομματισμού. Ντρεπόμουν- άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη- για το 7%. Ήθελα πρώτη φορά να μου ζητήσουν συγγνώμη και να παραιτηθούν όσοι ξύπνησαν στο λαό τους εμετικά νεοναζιστικά ένστικτα. Μου πέρασε από το μυαλό να φύγω από τη χώρα, να πάω αλλού. Έφταιγε απλά το ότι δεν είχα κοιμηθεί; Μπα. Να την πηδήξω ήθελα και δεν ήτανε εκεί. Μα ούτε ο έρωτας είναι το θέμα μας.

Ο Γιάννης Μπουτάρης, η Νατάσσα Μποφίλιου , ο Θανάσης Χειμωνάς, η Ξένια Κουναλάκη και ο Δημήτρης Ψαρράς είχαν καταθέσει τις προτάσεις τους. Όλες τους είχαν κάτι κοινό: ήταν για πέταμα. Στο φασισμό απαντούσαν βιαστικά και δίχως φαντασία με φασισμό, γεγονός που αντιλήφθηκε ακόμα και η Χρύσπα. Το γνωστό ανέκδοτο συνοψίζει το σκεπτικό τους: Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι. Η λιγοστή δύναμη που απέμεινε στην οροθετική Δημοκρατία μας ωστόσο απέρρεε ανέκαθεν από το ότι άφηνε τους εχθρούς της να δραστηριοποιούνται εις βάρος της (Κριαράς). Το ζήτημα, τουλάχιστον για όσους δεν ήξεραν τι ψήφισαν στις 6 του Μάη, παραήταν απλό. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι έβαλαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή φυγαδεύοντάς τη προεκλογικά, οι μεγαλοδημοσιογράφοι όφειλαν και να τη βγάλουν. Ήτανε υπόθεση 15 γαμημένων λεπτών. Ο Γουόρχολ τα είχε υπολογίσει σωστά. Τη σκυτάλη εντούτοις από τον εξαιρετικό Σρόιτερ δεν έχασαν και έσπευσαν να πάρουν οι Ευαγγελάτος, Παυλόπουλος, Θεοδωράκης και Θέμος, αποδεικνύοντας πως η ΧΑ είναι εύκολος αντίπαλος για δημοσιογράφους, όχι για τηλεαστέρες που εκτελούν χρέη τους και θεωρούν πως η άγνοια πρέπει να παραμείνει κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Να αλλάξουμε κανάλι, τώρα, θα ήταν σαν να αλλάζουμε κόλαση(Μ. Ελευθερίου). Το μυαλό πολλών νέων εξάλλου στην ψηφιακή εποχή αυτοϊκανοποιείται αποδεδειγμένα με την πρώτη ατάκα. Δεν έχει χρόνο ούτε για τσιγάρο μετά. Κανείς δεν ολοκληρώνει τη σκέψη του. Του αρκεί να ολοκληρώσει την έξυπνη φράση του. Μόνο στο περίπου ξέρω από πού έχει ξεφύγει όλη αυτή η σύγχυση, ποιοι γονείς ήταν απόντες, ποιοι δάσκαλοι είναι υπεύθυνοι, σε ποια γιουροβιζιονική γκαρνταρόμπα έκρυβε η κοινωνία τόση γύμνια, ποιες πόλεις σέβονται ακόμα όσους είναι βέβαιοι και λησμονούν όσους διχάζονται. Ο Τατσόπουλος είναι χειρότερος φασίστας, θα σου πούνε. Δεν έχει σημασία γιατί παθιάστηκε. Ένας άντρας δεν πρέπει να ξεφεύγει. Ενώ ο Κασιδιάρης, είναι ξεκάθαρος, τα λέει καλά αγαπημένοι αναγνώστες, μερικοί θα συμφωνείτε. Τι να πει κι ο Πεσσόα που υπηρέτησε την ειλικρίνεια όσο κανείς με τα χιλιάδες πρόσωπά του.

Η τάση για μία τελική λύση, το άλλοτε δημιουργικό και το άλλοτε επικίνδυνο τέρας μέσα μας, καθόλου άγνωστη σε όσους την επισημαίνουν, μας δελεάζει να απλουστεύσουμε τα πράγματα, να υποτιμήσουμε εντέλει τον εαυτό μας. Μας καλεί σε μία γοητευτική καθότι αιώνια φυγή, να κάνουμε πράξη την πιο αρρενωπή δειλία μας. Κλείνουμε αφτιά- ζήτημα επιβίωσης βλέπετε- και πέφτουμε για ύπνο: παιδικό λάθος αναμφίβολα για άντρες που νομίζουν πως έτσι θα επιβληθούν ενώ όλα ξεκινούν από τη δική τους υποταγή στην τίγρη μέσα τους. Ο μετανάστης θα απελαθεί πιο γρήγορα απ’ό,τι ο ξένος που κοιμάται στην ψυχή. Παιχνιδάκι η νίκη της τεστοστερόνης που υψώνει φωνή, ξυρίζει κεφάλι και εισηγείται μίσος. Που λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως ο άνθρωπος με την πολυπλοκότητά του, τις αντιφάσεις του, τα αδιέξοδά του, την παρακμή του, είναι μία κουραστική απάτη. Σίγουρα το μοντέλο Τσοχατζόπουλου χρεοκόπησε. Η αντιπρόταση ωστόσο της ΧΑ δεν συνιστά παρά ένα διαφορετικό είδος υποκρισίας- ας την ονομάσουμε υποκρισία πυγμής. Μία γέννα του σαπισμένου συστήματος στο οποίο οφείλει εν πολλοίς την ύπαρξή της και δήθεν καταγγέλλει. Άραγε ο πρώην Υπουργός που είναι έτοιμος να εκτελεστεί σε δημόσια θέα είναι κιόλας νεκρός; Και ποιοι είναι εκείνοι που εκμεταλλευόμενοι την αθλιότητά του έρχονται σαν νέα Άρεια Φυλή να μας παραδειγματίσουν; Από τι καθρέφτες πέρασαν και με πόσες σκέψεις τους στ’αλήθεια πήγαν; Ας έχουν υπόψη τους και αυτοί και οι βιολογικοί γονείς τους (ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ) ότι κανένας δεν ξεμπέρδεψε για πάντα από τον εαυτό του φωνάζοντας συνθήματα. Αργεί ακόμα πολύ η μοιραία συνάντηση;

Ο Johnny Lee Clary, πρώην αρχηγός της Κου Κλουξ Κλαν, προβληματίστηκε όταν ο μαύρος αιδεσιμότατος Wade Watts επέμενε να του λέει: «Σ’αγαπώ ό,τι κι αν κάνεις και θα προσεύχομαι για σένα». Σήμερα κηρύττει την αγάπη και την ανεκτικότητα ως άντρας που αναγνωρίζει τα λάθη του. Ο Μιχαλολιάκος, που για λόγους ευνόητους τελευταία την είδε παιδί των λουλουδιών, ξέρει καλά πως τα πορνοκάναλα παίζουν καμία φορά και τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας. Τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες τα αγαπά μόνο και μόνο επειδή του μοιάζουν. Δε θέλει να γίνουν τίποτα περισσότερο από τον ίδιο-αυτό κι αν είναι προδοσία εναντίον της πατρίδας. Στα σκληρά πρόσωπά τους, όση αριστεροσύνη κι αν τρώω στη μάπα, συνεχίζω να αναγνωρίζω τους πληγωμένους συντρόφους μου, τους ευαίσθητους δολοφόνους του Λουίς Σεπούλβεδα, μερικούς αγνοημένους αγγέλους. Πρέπει όχι μόνο να τους υποστούμε στο εξής αν επιμείνουμε να τοποθετήσουμε τους καθοδηγητές τους στα βουλευτικά έδρανα αλλά και να επιδιώξουμε το διάλογο μαζί τους. Θέλει πάθος για ζωή μια τέτοια προσέγγιση και πεισματάρικη αφέλεια, ανθρώπους καθαρούς, ευαίσθητους και ευφυείς σαν κάτι γέρους στα ορεινά της Κρήτης που είναι φασίστες με τον έρωτα και την ελευθερία-οι μόνες «προσωπικότητες» που ζουν ακόμα στην Ελλάδα. Διαφορετικά ας μην προτάσσουμε την ηθική μας ανωτερότητα απέναντί τους γιατί γινόμαστε περισσότερο γελοίοι απ’όσο ήδη είμαστε στα μάτια τους. Αυτό που έπαθαν θα μπορούσαμε να το πάθουμε κι εμείς. Μην απορήσετε τελικά αν τα θυμωμένα παιδιά αποδειχτούν πιο ζωντανά από όλους μας. Είναι καθήκον μας να κερδίσουμε το σεβασμό τους, να τους μιλήσουμε με υπομονή, να αισθανθούν πως κάποιος άνθρωπος έπεσε ξαφνικά πάνω τους. Αν δεν το κάνουμε, το πάθος για τη σφριγηλή ιδεολογία τους θα κερδίσει την μπανάλ αλαζονεία μας. Το τέλος θα είναι οδυνηρό αλλά και τόσο μα τόσο προβλέψιμο.

Light φασισμός, θα το λέμε και θα το ξαναλέμε, είναι φυσικά όσα συμβαίνουν. Τον εκπροσωπούν επάξια οι απίθανοι τύποι που μας έφεραν εδώ και τώρα μας σώζουν. Σε κάθε επικαιροποίηση του μνημονίου, επικαιροποιούσαν και έναν Χίτλερ μέσα στον καθένα μας. Ο Φίρερ όμως πρέπει να συντριβεί άμα τη εμφανίσει του. Η εξέγερση είναι αναγκαίο να γίνει με όρους ανθρώπινους, όρους ζωής και δημιουργίας, όρους αυγής αληθινής. Ήταν η ίδια η Δημοκρατία που μας έβαλε μπροστά στο δίλημμα Τραπεζίτες ή Χρυσαυγίτες, η ίδια η Δημοκρατία πρέπει και να μας απαλλάξει απ’ αυτό. Αν δεν το κάνει, υπάρχει πάντοτε εκείνο το χωριό.

Ας μη με δείρουν πολύ όσοι υποστηρίζουν με πάθος τη ΧΑ και τύχει να με διαβάσουν. Αλήτης και ρουφιάνος είμαι γι’αυτούς υγιής, αλήτης και ρουφιάνος θα είμαι και με μώλωπες. Σε αρκετά απ’όσα λένε εξάλλου δεν έχουν άδικο. Το αν έχουν δίκιο όμως είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση που πρέπει να τους απασχολήσει σοβαρά εάν στ’ αλήθεια έχουν κάτι να προτείνουν εκτός από στρατιωτική πειθαρχία και μαγκιά συνοικιακού γυμναστηρίου. Με δυο λόγια, χωρίς ουρανό, θάλασσα και ένα κορμί, για να μην πω πάλι λέξη «κακή», αδέρφια Ευρωπαίοι, η λιτότητα θα ήταν ορθολογική. Χωρίς ουρανό, θάλασσα και ένα κορμί, αδέρφια Χρυσαυγίτες, θα είχε δίκιο η δική σας η Αυγή. Καιρός να κοιτάξετε στην Βιάννο που σας διώξαν ή κι αλλού. Κατά τα άλλα αλληλεγγύη παντού, με ντου, γαμώ το Δ.Ν.Τ.

Υ.Γ  Το κείμενο ασφαλώς και δεν το έχω γράψει εγώ. Μπήκε το όνομά μου από κάτω εν αγνοία μου. Μετά από χρόνια θα αποδειχτεί ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος ήταν ο συντάκτης του. Στο άκουσμα της συνταρακτικής αποκάλυψης οι ατομικές συνειδήσεις θα γίνουν ξαφνικά συνειδήσεις ολόκληρης της ανθρωπότητας (Κρισναμούρτι) και θα πάψουν να αποτελούν αποκλειστικά μία εβραϊκή επινόηση όπως πρόλαβε να διδάξει ο Αδόλφος. Ύστερα, αρκετά απότομα, κι ενώ στα όνειρά μου θα περπατώ αμέριμνος σε μία έκθεση νεκρού βιβλίου, θα ξυπνήσω γιατί θα ακουστεί πιο βροντερό από ποτέ εκείνο το Wstavac.

Συγκυβέρνηση αυγών

Χωρίς τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής. Γιατί στην Κρήτη μεγαλύτερος φασίστας είναι ακόμα ο έρωτας.

Το αριστερό

Από την ώρα που οι τράπεζες προκήρυξαν εκλογές, το έθνος ξέσπασε σε πανηγυρισμούς. Όχι ότι καιγόταν να εκφραστεί, ούτε είχε έρθει η ώρα του Καραμανλή. Απλώς ήξερε ότι η προεκλογική περίοδος χρησιμοποιείται πλέον σα διαφημιστικό διάλλειμα στον τηλεμαραθώνιο λιτότητας. Τι κι αν τα περισσότερα κόμματα παρουσίαζαν τις ίδιες δανειακές συμβάσεις; Τίποτα δε μας χαλούσε τη διάθεση. Όποιος έγραφε καλάσνικοφ έπαιρνε άριστα 10 likes. Μερικοί σκέφτονταν να κρεμάσουν την αμφιβολία. Όποιος χρησιμοποιούσε ερωτηματικό ήταν, δεν ήταν, πράκτορας των Γερμανών. Όλοι ανεξαιρέτως ήθελαν τώρα να ψηφίσουν. Μέχρι και ο φίλος που φωνάζει αποχή έπαψε να είναι βάσανο. Σνόμπαρε τις κάλπες όταν είχαμε Δημοκρατία κι αυτή για να ανθίσει: «δεν αρκεί να είναι ελεύθερη η κοινή γνώμη, είναι ανάγκη και να επηρεάζει τη βούληση της εξουσίας» έγραφε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Τα νέα μέτρα όμως είχαν ήδη συμφωνηθεί για τον Ιούνη. Το μέλλον εν πολλοίς είχε προαποφασιστεί. 

Δεν αποτέλεσε λοιπόν έκπληξη που η εκλογική μάχη έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά. Η έλλειψη αυθεντικού πάθους, η εξουσιομανία δίχως ευγενείς φιλοδοξίες, η απουσία κοινού οράματος, η υποψία ότι:«θέλομε δε θέλομε, θα μας εσώσουν» όπως λέει ο ποιητής, η νωθρότητα των νέων πολιτικών να συντάξουν ένα διαφορετικό λόγο, ήταν μερικά από τα αίτια της πλήξης. Ακόμα και η μουσική από τους Πειρατές της Καραϊβικής ήταν πιο εμπνευσμένη από κάθε εκφραστικό μέσο που χρησιμοποίησε ο Αντώνης Σαμαράς. Το διάχυτο τίποτα επισκίασε το λόγο. Παραφράζοντας τον Ντοστογιέφσκι παρακαλούσαμε:«Πες μου ψέματα, μα με το δικό σου, τον προσωπικό τρόπο και τότε εγώ θα σε ψηφίσω». Μα φαίνεται πως έλειπαν και τα ολοκαίνουρια ψέματα και οι έντιμοι ασυνεπείς που θα τα επινοούσαν. Οι εκλογές, ας το παραδεχτούμε, έβγαζαν πάντοτε στην επιφάνεια το χειρότερό μας εαυτό, εαυτό πιο άγνωστο και από πρωτοεμφανιζόμενο υποψήφιο.

Οι temporarily embarrassed billionaires του Στάινμπεκ θα αναζητήσουν εναγωνίως τις επόμενες ώρες τα φαντάσματα της ειλικρίνειας του Κέρουακ. Υπάρχουν άραγε και πώς τα αναγνωρίζει κανείς; Δύσκολο εγχείρημα, ενδεχομένως αδύνατο να βρεθεί ένα κόμμα που δεν τα ντροπιάζει. Το αποσυντονιστικό στοίχημα ενάντια στη φύση και στους θεούς, η Δημοκρατία μας σύμφωνα με τον Σαβατέρ, μοιάζει ολοένα και περισσότερο με αδιάφορο πείραμα. Οι εκλογές ωστόσο παραμένουν κρίσιμες αν αναλογιστούμε ότι ίσως αναδείξουν τους βουλευτές με τους οποίους θα χρεοκοπήσουμε. Προσωπικά, είμαι αναποφάσιστος. Ανέκαθεν υπήρξα καλύτερος στο να υποδεικνύω τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Στο παραβάν πάντως θα πάρω μαζί μου μια φράση του Γερμανοεβραίου Βάλτερ Μπένγιαμιν:«Στις μέρες μας κανείς δεν πρέπει να επιμένει πεισματικά σ’αυτό που ξέρει. Η δύναμη έγκειται στον αυτοσχεδιασμό. Όλες τις αποφασιστικές γροθιές θα τις δώσει το αριστερό». Μου φαίνεται καλός οδηγός για ολόκληρη την Ευρώπη.

«(Ο λαός) δεν είναι ελεύθερος παρά τη στιγμή που εκλέγει τα μέλη του κοινοβουλίου του. Μετά την εκλογή τους γίνεται σκλάβος, δεν είναι τίποτε. Αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιεί την ελευθερία του, όταν την έχει, δικαιολογεί απόλυτα γιατί τη χάνει» έγραφε ο Ρουσσώ στο Κοινωνικό Συμβόλαιο δικαιώνοντας όσους επιμένουν να υπενθυμίζουν πως εάν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες. Μέχρι το επόμενο ραντεβού, ωστόσο, ίσως να μη δικαιούμαστε όλοι επίδομα ψήφου. Τι παραπάνω έχει το Twitter; Γιατί το κάνουμε να φαίνεται πιο δύσκολο απ’ό,τι είναι, ποτέ δεν το κατάλαβα. Μοιάζει σχετικά απλό. Το διασκεδάζουμε και δεν ψηφίζουμε καριόληδες. Τα καθήκοντά μας, αυξημένα όσο θερίζει η βαρβαρότητα, τα αναλαμβάνουμε στις 7 του Μάη. Η αποχή από Δευτέρα θα είναι ασυγχώρητη.

Ώφου, μαρτύριο

Έχουμε και λέμε, ανεύθυνε αναποφάσιστε:

Κοινωνική Συμμαχία;

Δημοκρατική Συμφωνία;

Οικολόγοι Έλληνες;

Ανεξάρτητοι Πράσινοι;

Δημοκρατία Ξανά;

Δημιουργική Αριστερά;

Αντικαπιταλιστική Αριστερή Δράση;

Κομμουνιστικό Κόμμα Πειρατών;

Λαϊκός ορθόδοξος Σύριζα;

Εργατικό Επαναστατικό Όχι;

Πολιτική παράταξη συνεχιστών του ΠΑ.ΣΟ.Κ;

Χρυσή Δημοκρατία; 

Διάλεξε κάτι. Ελέησε τη Singular. Αργότερα μετανιώνεις με την ησυχία σου.

Έγκαυμα

Όταν συναντώ κάποιον που αρχίζει και μιλάει για τους «εχθρούς» ενώ τα μάτια του παίρνουν μια παγωμένη λάμψη, νοιώθω ότι χρειάζεται άμεση παρακολούθηση και θεραπεία. Στέφαν Τσβάιχ.