Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Τέσσερα λεπτά

Ο πεντοζάλης είναι πάντα πεντοζάλης. Όπως θα έλεγαν και οι Αμερικανοί για την πίτσα ή το σεξ: Ακόμα κι όταν είναι κακός, είναι πολύ καλός. Τα τέσσερα πρώτα λεπτά όμως ήταν ποτήρι με κρύο νερό που έπεσε στη μούρη μου εν μέσω καύσωνα. Ο Ρος άδειασε από τη λύρα τη θάλασσα της Κρήτης-όλη πάνω μου-και ο Βασίλης χάιδεψε τα βουνά της με το ντουέντε του. Κάτι αηδόνια παριζιάνιακα κατάπιαν τη γλώσσα τους μετά την πρώτη μαντινάδα και ζήτησαν να ξεκινήσουν μαθήματα φωνητικής και ορθοφωνίας, οι επαναστάτες επαναπροσδιόρισαν την ελευθερία, οι εξουσιαστές τακτοποίησαν ανήσυχοι τ' αρχίδια τους.

Δεν ξέρω άλλη μουσική που όποιος την ακούει λαχταρά να πετάξει, αφού πρώτα ξεφορτωθεί τα ρούχα του, που τον κάνει να χαμογελά και να χειροκροτεί ταυτόχρονα. Καμία που να παντρεύει τον έρωτα και το θάνατο στην άκρη του γκρεμού. Καμία ιδανικότερη για αυτοπυρπόληση. Καμία καταλληλότερη για να κηδέψεις το φόβο, τη μεμψιμοιρία και τους μικροαστούς. Καμία που να προσφέρει ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση. Πώς να μην οπλοφορούν οι Κρητικοί; Εδώ οπλοφορούν οι βουλευτές. Είναι σχεδόν αδύνατο να έχεις στο κεφάλι σου αυτές τις νότες και να παραμείνεις φιλήσυχος πολίτης. Ο ίδιος σκοπός που σου δίνει να δοκιμάσεις ευτυχία, μέχρι την επόμενη αλλαγή στο ρυθμό, μπορεί να σε κάνει εγκληματία. Ορισμένες μελωδίες είναι επικίνδυνες. Καίνε τα αυτιά. Ζαλίζουν την ψυχή.

Οι Έλληνες θεοποίησαν το μέτρο για τέτοια ζόρικα διλήμματα. Καταλάβαιναν ότι η επιλογή ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα εξαρτάται από το πόσο καλά θα κουρδίζουν οι μουσικοί τα όργανά τους και οι άνθρωποι τα μυαλά τους. Είναι προφανές: κάποιοι από αυτούς, γέννησαν τους Θεούς. Οι υπόλοιποι τους σκοτώνουμε ή τους αφήνουμε να ζήσουν. Με τέρμα τα ηχεία. Στο ριπίτ. Να μην τολμήσει ο φασισμός.

 

4 σχόλια:

quasar είπε...

Θεϊκή μουσική, εξαιρετικό κείμενο.

pasaenas είπε...

Να 'σαι καλά! Με έχει πιάσει η νοσταλγία, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ τις τελευταίες μέρες.

Ανώνυμος είπε...

δεν το 'χα σκεφτεί έτσι, ανεπίδεκτος ρυθμού γαρ
ωραίος

Κ.Κ.Μ.

pasaenas είπε...

Κι όμως, εγώ σε διαβάζω ανελλιπώς μήπως αποκτήσουν ρυθμό τα κείμενά μου. Στείλε μου στο μέιλ, ήθελα να σου ζητήσω πριν καιρό την άδεια για μια αναδημοσίευση σε ένα Σαλονικιώτικο περιοδικό.