Η νύχτα του φόνου

Η μόνη θρησκευτική τελετή που αγαπώ είναι το γαμήσι. Κι όταν ακούω μουσική, μου λείπει πάλι αυτό. Το αίμα. Ο ιδρώτας. Οι μυρωδιές. Ο αγώνας των κορμιών. Ο πόνος. Ένας φόνος. Να λερωθώ. Να βρίσω. Να πληγώσω. Να ουρλιάξω. Μεγαλώνοντας, βλέποντας την παγίδα που μου έστηνε η μόρφωση, η καριέρα και η ευπρέπεια, ήθελα να είμαι από την Κρήτη. Δεν ήθελα να είμαι από το Μέγκα όπως ο Σταύρος. Κι ο Τζούγανος όταν με βρήκε λίγο πριν τα 20, παρόλο που ήταν mainstream, μου έμαθε πως δεν είναι άσχημο να είσαι παλικάρι με αρχίδια. Να ερωτεύεσαι λεβέντικα και να μιλάς για το μυαλό σου. Εκείνο το βράδυ που είχαμε πάρει αυτοκίνητο για να πάμε από τον Άγιο στο Ηράκλειο, δεν το μετάνιωσα στιγμή. 2005. Στα 36 του εκείνος, στα ντουζένια του. Υπερβολή και μέτρο στη σωστή αναλογία. Ο Μιχάλης έπιανε το λαούτο τότε και περίμενες ότι κάτι μεγάλο θα γίνει μπροστά σου. Είχε πόζα; Είχε. Είχε κόκα; Είχε. Αλλά είχε και αλήθεια ακόμα. Στο άλλο βίντεο από την ίδια εκτέλεση, κάποιος είχε γράψει σε γκρίκλις κάτι που ποτέ δεν ξέχασα: Prepei na eixe skotwsei ti gynaika tou pio prin. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ακριβής. Γι'αυτό μ΄αρέσει ακόμα να το βλέπω. Θρηνούσε και την ξεπερνούσε. Της έλεγε ότι τη λατρεύει και τη διαολόστελνε. Της ζητούσε συγγνώμη και τη μαχαίρωνε. Στα καμαρίνια τον περίμενε η επόμενη να πηδηχτούν. Να του βγάλει τα λευκά γιατί είχαν γεμίσει κόκκινους λεκέδες. Δυστυχώς όμως δεν ξαναπαντρεύτηκε. Άλλο φόνο δεν είδαμε. Η πτώση ήρθε από την επόμενη χρονιά. Ήταν πια άλλος καλλιτέχνης, διάσημος, δεξιοτέχνης αλλά αδιάφορος και κουραστικός. Ο πολύς κόσμος γνώρισε τον άλλο. Κι όταν λέω Τζουγανάκης, δεν συνεννοούμαστε. Τουλάχιστον όμως ήμουν εκεί. Τη νύχτα του φόνου.